martes, 2 de noviembre de 2010

Cuarto 136

CAPÍTULO 8

Martes, 14 de febreiro


Fai xa dúas semanas e media que Lucas non ven a visitarme. Non podo reprocharllo, pero bótoo de menos, con el os días pasábanseme nun abrir e pechar de ollos. Estes días so descansei, non fixen absolutamente nada, despois do do último venres do mes pasado encontrábame moi cansa. Non sei que vou facer. En Aninovo viólanme e un mes despois aborto. Calquera que me escoite vai pensar que preciso un psicólogo, aínda que ao mellor si que o preciso. Con todo, sigo pensando que o aborto me aforrou unha decisión horrible. Non sería quen de abortar por vontade propia nin tampouco de telo, xa que significaría recordar isto de por vida. Non sería capaz de elixir.

Hoxe é o día de san Valentín e meus pais marcharán á tarde porque van cear fora. Pola mañá estiven na sala vendo a tele e un pouco na cociña falando con miña nai de cousas sen importancia e da miña reincorporación ao instituto este mércores. Estaba preocupada por min. Fai dous días escoitei a meus pais falando e comentaron algo sobre cambiarme de instituto ou mudarnos a outro sitio máis preto da universidade de meu irmán. Creo que é o mellor, non teño nada que me ate a esta cidade e o cambio non me virá nada mal. Total, máis amigos non vou ter. Pensando isto parezo un témpano de xeo pero en realidade, lamentarei ter que marchar despois de facer tan boas migas con Lucas.

Hoxe ven comer a miña tía Elena. Así queda comigo cando meus pais marchen. Seguro que non me aburrirei porque é, de todas as tías que teño, a máis divertida con casi cincuenta anos.

Estivemos case toda a tarde falando. Xa casi son as sete e meus pais xa marcharon. Miña tía foi á cociña preparar café, non sei porque os xornalistas sempre toman tanto. Menos mal que cando ven, miña nai xa lle ten preparado unha cafeteira. Mentras a oía preparar a taza na cociña, soou o timbre. Iba a levantarme, pero miña tía atravesou a sala rápida coma unha frecha e abriu ela a porta. Desde a sala víase parte do recibidor polo que puiden escoitar:

-Hola. Son Lucas, un compañeiro da clase de Ainara.

Puiden ver como miña tía quedaba muda, á vez que eu me quedei a cadros. A parte de que non esperaba hoxe a súa visita, tamén me sorprendeu tanta formalidade. Miña tía comezóu a sorrir e chiscoume un ollo sen que Lucas se dera conta.

-Hola. Son Elena, a tía de Ainara e ela está na sala.

Entraron os dous na sala. Inmediatamente quedei atontada. Facía tempo que non o vía e xa non me lembraba que a súa presencia in¡mpoñía un chisco bo. Isto sería como comezar de novo. Miña tía indicoulle que se sentara e fíxoo a miña esquerda no sofá.

-Estarei na cociña. Se necesitades calquera cousa, chamádeme.
-Vale, grazas -parecía decidido pero ao mesmo tempo notábase que lle custara moito vir-. Sinto non ter vido antes pero, é que...
-Non pasa nada -interrumpino de inmediato-, non tes que darme explicacións de ningún tipo. Sinto todos os problemas que che provoquei, tanto como ocultarche a verdade, pero é que non estaba segura. Pídoche que me perdoes -acababa de dicir a frase máis longa que lle diría a un rapaz e sen poñerme nerviosa. Incrible.
-Xa, pero debín quedar e falar -estaba totalmente disposto a culparse do sucedido, pero eu non o ibaa a permitir-. Así non terías caído. Eu teño a culpa...
-¡Quieto parado! Non sigas por ahí, ti non tes a culpa de nada. O único que pode sentirse culpable é Jose. Así que cambia de cara e de tema -acababa de sermonearlo, pois si que cambiara nestas semanas.
-¿Falaches con Alicia? É que dixeches xusto o mesmo que me dixo ela o venres.
-Sí, é que estas semanas estiven falando con Alicia, miña tía e con miña nai e penseino moito. Non sei se serei quen de volver ao instituto e meu pai estase planteando a opción de mudarnos. Todo isto foi unha mala experiencia que puido acabar moito peor... Non sei se o superarei -quedou calado un anaco. Logo levantouse, acercouse á ventá e púxose de espaldas a min. Non sei que dirá, pero é algo que lle preocupa. Cando algo lle preocupa moito lle custa dicilo.
-No suposto caso de que vos mudárades, ¿a onde vos iríades?
-A un pobo que hay preto da universidade de meu irmán. Pero aínda non hay nada seguro... -diande del, oprímeseme o estómago con so pensar en marchar. Quizás se agora me preguntaran se me mudaría, inmediatamente diría que non, pero noutro momento ao mellor o reconsideraría. Xirouse e púxose diante miña. Estaba moi serio, pero brillábanlle os ollos, tanto que me vin reflexada naqueles ollos verdes que tanto me fascinaban.
-Aínda que ao mellor non é necesario, ¿non? Quero dicir que tamén hai unha posibilidade de que todo se solucione e non teñas que marchar.
-Ben, supoño que si -tamén supoño que lle custará un pouco dicirme directamente que quere que quede, pero faino indirectamente. Máis vale algo que nada. Aínda que tampouco debo aferrarme con demasiada forza.
-Trouxenche isto. Facíaseme moi raro vir sen traerche nada.
-Non facía falta -collín o paquete que me tendeu. Era pequeno e estaba envolto en papel dos paquetes cando se envían por correo. Desenvolvino. Había dous libros pequenos: un era Las mágicas aventuras de Coriandro de Sally Gardner e o outro, que era máis pequeno e delgado, Ben quiere a Ana de Peter Härtling. Tanto un coma o outro semellaban interesantes e volvín a sentir a mesma curiosidade de cando Lucas me regalou o primeiro libro-. Gracias. ¿E estes por que os elixiches? -el sorriu, o cal me sorprendeu.
-Despois de que os leas dígocho, ¿vale? Ben, Ainara. Vémonos o xoves pola tarde porque mañá teño que coidar a miña prima e a Daniela.
-Non -interrogoume coa mirada. Eu sorrín, esta vez íbao a sorprender eu-. Mañá volvo ao instituto. Así que vémonos mañá na clase.
-¡Que ben! Alégrome moito, pero... -de repente púxose serio, ¿qué ocorrería agora?- nadie saba que nos estivemos vendo. E preguntaranse...
-Non te preocupes, non son tonta.
-Tampouco quería dicir iso. Aínda que volvas ao instituto, seguimos polas tardes co de sempre, ¿non?
-¡Sí, claro!
-Nestas semanas tivemos algúns exames e nun par deles andiven algo frouxo e selectividade está á volta da esquina -volta á actual “normalidade”, relativamente. Parece ser que durante la semana lle fixera algo de falta as miñas “clases particulares”.
-Non hay problema. Apretamos un pouco e xa verás como non vas a andar frouxo en ningún examen máis.
-Grazas. Ata o xoves. ¡Adeus tía de Ainara! -díxoo elevando un pouco a voz para que miña tía o escoitara na caciña.
-Adeus Lucas -no mesmo intre no que el se foi, miña tía pasou, tan rápida como as sús pernas lle permitiron, da cociña, a estar sentada ó meu carón no safá, coa mirada pícara e interrogante.
-¿Que te traes con Lucas? ¿E como é que “un rapaz” ven a visitarte a túa casa?
-Non me traio nada con el. Lucas foi quen me levou ao hospital o día que me desmaiei na libraría de don Agustín. A parte de que vai na miña clase, viu todos os días a visitarme ao hospital e cando me deron a alta, ven a casa. Falamos e facemos os deberes... e regaloume algúns libros.
-Pero... -estaba pensando nalgo, con Elena podíase esperar de todo, aunque tivese case cincuenta anos- ¿El gústache? ¿E sabes se lle gustas?
-¡Ay, tía Elena! ¡Que cousas dis! Pero... tes algo de razón.
-¡Sempre acerto! Gústache, ¿verdade?
-Sí -menos mal que era miña tía e que sei que podo confiar nela-. E non sei se lle gusto, aínda que o dudo.
-Ay, sobriña. Normalmente estoy sempre de acordo contigo porque sempre tes razón cando falas. Pero esta vez, síntoo, teño que discrepar. Sabes dar consellos ós demáis e interpretar moi ben os xestos e sentimentos das persoas. Pero cando se trata de ti, non tes nin idea. Vin como te mira e sobre todo cando se foi vin como un rastro pasaba por eses ollos verdes tan bonitos que ten, pero iso seguro que ti xa o sabes. E estou por apostar que se non abortases, el mesmo se facía cargo do pequecho do seu mellor amigo, ese malnacido. ¿Seguro que non che dixo nada?
-¡Que poética estás hoxe! Non, home, ¡que va! Aínda que xa o estiven pensando. Segue vindo a verme, regaloume algúns libros bastante significativos e pídeme axuda non só cos deberes, senón tamén cando ten algún problema.
-Pois...
E ahí rematou a conversa. Miña tía fixo a cea xa que mañá teño que madrugar. Estou un pouco nerviosa porque levo casi un mes e medio sen ir ao instituto e non sei que vai suceder. Durante a cea miña tía non tocou máis o tema de Lucas. Logo, preto das dez, subín ao meu cuarto e deixei os dous libros na estantería. Cando me deitei, collín Ben quiere a Ana para comezalo. Era o máis pequeno e a curiosidade tirábame cara ese.

CONTINUARÁ

No hay comentarios:

Publicar un comentario