Cuarto 136

E aquí outro capítulo de Cuarto 136. Neste coñeceremos máis a unha personaxe importante.  Xa pasou bastante tempo desde que Lucas soubo o quen lle fixo dano a Ainara. ¿Como o estará levando?

CAPÍTULO 6

Luns, 6 de febreiro

Estaba chovendo, e no camiño cara as canchas encontreime con moitos dos meus compañeiros. Nin se extrañaban ao ver que un luns pola mañá non me dirixía ao instituto. As canchas estaban xunto ao parque de xogos infantís á beira do río. Había unhas gradas metálicas nas que vin a alguén sentado cun balón de baloncesto. Era Jose.

Sentín un volcán rebentando no meu peito, toda a angustia encerrada converteuse en ira. Unha ira que iba a dirixir cara o meu mellor amigo, por incrible que parecese. Ata eu mesmo me estaba asustando do que sentía. Levaba toda a semana anterior buscándoo para axustar contas con el, pero non viu á clase. O fin de semana pasado estiven vendo unhas fotos, lembrei que cando eramos pequenos viñemos a esta cancha a xogar ao baloncesto. Anos máis tarde, viñamos para descargar enerxía se nos cabreáramos. Era o sitio ideal. Acelerei o paso e dirixinme cara el.

Un segundo antes de pegarlle vin no seu rostro sorpresa misturada con incomprensión. Naquel momento as súas explicacións parecíanme banais, así que non lle din nin tempo para iso. Aquel primer golpe foi unha liberación. Toda a tensión, o estrés e a preocupación acumuladas descargáronse no primeiro puñetazo que lle din a Jose en toda a nosa amizade. Aquilo doíame máis a min que a el, nunca pensei que o faría algún día. Despois senteime nas gradas e quedamos os dous alí, baixo a chuvia. Eu, case arrepentido e el, case inconsciente.

Sabía que tiña que comezar a falar el, pero fíxeno eu.

-¿Por que non me contas o que ocorreu o sábado? -pensei que seguiría como durmido pero de repente sentín a ira e a dor que emanaba del. Incluso me asustei.
-¿A ti que máis che ten? ¿Por que reaccionas así, como si che afectara? ¿E quen te cres que es para intentar xulgarme? -estábame volvendo a enfadar, ¿desde cando Jose se volvera tan imbécil?
-¡Pois si que me ten!, desde o mesmo momento en que implicaches na túa loucura a Ainara. E, críame o teu mellor amigo igual que ti eras o meu -quedóuseme mirando como tentando averiguar algo sen preguntar, funcionoulle:
-Así que Ainara é a rapaza da que me falaches fai tempo -non mo preguntaba, afirmábao.
-Iso a ti non che incumbe. E non vin aquí para falarche de Ainara. Soamente preciso saber que ocorreu o sábado. ¿Por que bebeches tanto?
-Mira, déixame en paz, xa teño bastantes problemas como para aguanta agora as túas preguntiñas de neno mimado -agora si que non o soportei máis. Levanteime furioso e planteime diante del.
-¡Eu, neno mimado! Eu non vou por ahí emborrachándome e violando á primeira rapaza que encontre. E que eu sepa non fuches a vela ó hospital nin á súa casa e xa fai máis dun mes de todo o sucedido -non sei se me estaba facendo caso ou non, parecía estar noutra parte-. Supoño que asumirás as consecuencias e faraste cargo dese bebé -esta vez miroume sorprendido.
-¿Está embarazada?

Iso si que era a gota que colma o vaso. Dinlle outro puñetazo, estaba realmente cabreado con aquela nova versión de Jose. Con todo, esta vez defendeuse.

 

CONTINUARÁ

                                        

Pasou moito tempo, que é de Ainara?  Saberase a próxima semana.