viernes, 19 de noviembre de 2010

Cuarto 136

CAPÍTULO 9

Mércores, 15 de xaneiro

Non sei en que estaría pensando ao preocuparme tanto pola miña volta ao instituto. Xa pasaron dúas clases e non me foi tan mal. Gracias a Lucas non perdera moito e estoy ao día en todas as materias. Todos os mestres ofrecéronme axuda, pero non creo que a vaia necesitar. Creo, incluso, que o levo bastante ben comparado con algúns dos meus compañeiros xa que non creo que vaia ter problemas na selectividade e algúns xa están pensando en setembro.
En toda a mañá aínda non vin a Lucas. O motivo é que nas dúas primeiras clases dividímonos pero despois do primeiro recreo xuntámonos todos en lingua castelá. Pensando niso estoume poñendo un pouco nerviosa xa que nas primeiras só estamos uns poucos, pero na seguinte estamos todos, incluídos Lucas, Jose e eu e por suposto Alicia. Non sei como será a cousa, pero espero que Jose non teña ganas de festa; nin Lucas, de pelexa. Ben, agora teño un recreo para relaxarme un pouco. Irei coma sempre á biblioteca. Como aínda queda bastante para os exames, case sempre está baleira, así que non terei ningún problema.
A biblioteca do instituto está bastante completiña xa poucos ocos baleiros lle quedan. Ás veces, en época de exames, ata se quedaba pequeña, tanto que tiñan que habilitar a aula de plástica para estudar durante os recreos. Na biblioteca sempre hai varios mestres de garda ou ordenando libros, hoxe está a de inglés, coma sempre, está ocupada e eu tampouco me fixen notar, polo que me ignorou completemente. Trouxen Ben quiere a Ana par ler. Como é moi delgado xa pasei da metade e mañán posiblemente xa o acabe. Entrou alguén mási xa que escoitei a porta, pero non sei quen é porque sempre me sento de espaldas a ela, para evitar distraerme. Escoito os seus pasos, pero eu sigo ao meu. Sexa quen sexa non se deu conta de que eu estou aquí, así que tampouco me vou a xirar a ver quen é. O peor de todo é que non para de facer ruido e non me deixa concentrarme na lectura. É extraño que a profesora non lle chamara a atención. Xírome un milímetro. Agora o entendo. A de inglés non está. Ela é sempre tan estrita coas normas que era raro que non lle dixese nada. E segue facendo barullo cos libros, ¿quen será? Estame pondo dos nervios.


* * * * *

teño que darme présa, que se me acaba o tempo. Maldito profesor de química, sempre remata as clases dez minutos despois de que toque o timbre do recreo. Normalmente non me importa, pero é que hoxe... ¡Teño que ir a vela xa! Non podo esperar máis. Antes víaa sempre na clase, sentada na segunda fila. Nunca me interesei plenamente por ela, pero era porque estaba ben. Despois do que fixo Jose nas vacacións de Nadal, non sei se está ben ou non e iso tráeme tolo.
Hoxe Ainara volve ao instituto e non sei como lle foi nas dúas primeiras clases. Algúns dos meus amigos están na cancha de baloncesto, outros no ximnasio, así que hoxe teño o recreo sen ningún tipo de carabin. Sei que está na biblioteca, sempre está alí. Ademais, hoxe seguro que está baleira. Non hai peligro de que ninguén nos vexa.
Sinto uns pasos detrás miña e tamén van cara a biblioteca. Xírome e é Jorge. Menos mal. Seguro que vai coller algún libro de lectura obrigatoria.
-Ola Jorge, mira que se liou o de química, tanto que hoxe terei que merendar no segundo recreo.
-Ola Lucas, que razón tes. Ese cada vez chega máis tarde e despois tennos no recreo coa táboas periódica.
-Xa. ¿Vas á biblioteca a coller o libro de galego?
-Non, fun a falar coa de filosofía para que lle levantara o castigo a Jose, porque necesitámolo na cancha que a semana próxima xa é o partido contra o instituto de abaixo e non podemos perder. E, como o conseguín, vouno buscar que o ten ordenando uns libros na biblioteca.
-¿Na biblioteca? -ó escoitar isto, apresurei o paso. Ainara estaba na biblioteca e Jose tamén. Como se lle ocorra facer algunha tontería, matoo.
Abrín a porta da biblioteca demasiado forte. Vina ao fondo sentada cun libro entre as mans. Non estaba relaxada. Alguén estaba facendo demasiado ruido. Dirixín a vista, alí estaba Jose, con oito libros nun brazo e coa outra man ibaos colocando fortemente contro o fondo da estantería.
Jorge foi cara Jose e eu quedei na porta, teso, observando a escena.
-Jose, deixa iso. A de filo pásache o castigo para mañán. Agora cente a entrenar, que estamos un pouco verdes para o partido e non vai xogar Lucas soíño -ao mesmo tempo que dicía isto vin como Ainara se poñía tensa. Non sabía quen era o causante de todo aquel alboroto.
-Agradecereicho eternamente, amigo -deixou os libros en calquera parte e fóronse os dous.
Dende a porta vin como se derrubaba tan pronto como oiu que se pechaba a porta. Non sabía que eu estaba alí. Sentín como algo me apertaba no peito, non sei por que sinto todo isto.

* * * * *

Tan pronto oín o que Jorge dixera, caiume a alma ós pés. Nin pola cabeza se me pasara que puidese ser Jose o que facía todo aquel ruido cos libros. Menos mal que se foron rápido. Jorge é un bo rapaz e un bo amigo, así que supoño que non o sabe todo de Jose porque senon non seguiría sendo o seu amigo. A Jorge coñézoo desde fai bastante tempo xa que é meu veciño. Vive xusto enfrente de min. E teño as miñas razóns para pensar que non vai querer saber nada máis de Jose cando o sepa todo. Unha vez en primaria, teríamos dez anos, Jorge deixou de falarse para sempre a un amigo tan só porque viu como lle pegaba a un can e anos máis tarde, en segunda da ESO, pelexouse con outro rapaz na clase de ximnasia porque viu como este empurraba a unha rapaza. Ben, esa rapaza era eu e o can, meu. Sempre nos levamos moi ben e sempre que me ve saúdame, incluso o mes pasado viu unha vez a miña casa. Pero non sabe, claro, o motivo polo que eu estaba na casa. Non sei se lle dixo algo disto a Lucas. Non sei. Tampouco é tan importante.
-Parece que xa se che pasou o susto -din un respingo, xireime rapidamente. Era Lucas. Intentei sorrirlle-. Non pretendas enganarme que nos coñecemos. Aínda non o quitaches da cabeza, ¿verdade?
-Tampouco foi para tanto. Nunca pensei que se puidese facer tanto balbordo cuns libros... debía de estar ben enfadado.
-Non importa. ¿Que tal levas a mañá?
-Bastante ben. Aínda que me estou a sorprender do ben que o fixemos. Quero dicir, que o entendo todo e non me perdín nada de nada.
-Pois alégrome. Se ti o notas, imaxínate eu e, sobre todo, miña nai. Deixou de darme a tabarra co “Lucas, estudia”.
-¿E ti como é que non foches a entrenar?
-É que a min non me fai falta.
-Pois si que vas de sobrado -rímonos un bo rato. Aquilo sentábame ben. Facía tempo que non me ría así.
-Non, en serio, é verdade. Eu entreno todas as noites na cancha do río e eles só uns cantos recreos. E, ademais, son o seu mellor xogador, compénsalles terme conteto -pois sí que estaba contento hoxe. Ben, eu tamén o estaba. Por fin rematara todo. Agora o único que teño que facer é disfrutar do que queda de curso. Paréceme a min que podo convencer a meu pai de que non fai falta nin que me cambie de instituto, nin que nos mudemos antes de tempo. Non teño moitos amigos, iso seino, pero teño os mellores.
Estivemos un bo rato falando. Incluso ordenamos os libros que Jose deixara abandonados. Logo soou o timbre e subimos para a clase. O resto da mañan non pasou nada. Todo foi sobre rodas. Mellor dito, nadie me fixo nin caso.
Á saída, íbame ir, pero alguén me detivo. Xireime, era Jorge. Estaba moi serio, incluso se podía dicir que enfadado e tiña un lado da cara un pouco inchado, como se alguén lle pagara.
-Jorge, ¿que che pas...?
-Vamos. Quero falar contigo -colleume da man e conduciume a través da marea de xente cara a saída. Cando xa andivéramos, mellor dito, corréramos uns vinte metros, suavizou o paso. Era moi extraño. Jorge nunca se comportara así e menos comigo.
De repente e como saído da nada, Lucas plantouse diante nosa.
-¿Que fas, Jorge? ¿Por que te foches así, tan rápido? -inmediatamente miroume, foi como se se dese conta de que eu estaba alí. Tamén viu a miña cara de susto e que íbamos da man. Intentei soltarme pero tíñame agarrada demasiado forte- ¿E por que arrastras a Ainara contigo?
-Lucas, isto non ten nada que ver contigo -falaba tranquilamente pero notábase que estaba nervioso e tenso-. Só vou falar con ela.
-Pero, sóltaa, vaslle facer dano -Lucas deu un paso cara nos e Jorge ao momento púxome detrás del e alonxouse de Lucas. Non entendo nada e Lucas seguro que tampouco, porque para el, eu e Jorge non nos coñecemos de nada.
-Solteina unha vez, pero xa non o vou volver facer -agora o entendo todo. Xa o sabe todo e vai cumplir a súa promesa e esa determinación asustábame.
-Pero, ¿que dis? -Lucas seguía sen entender nada.
Jorge tirou de min e eu seguino anonadada. Vin como deixou a Lucas coa palabra na boc e sen ningún tipo de explicación. Non sei que é o que me vai dicir Jorge, pero tne que ver coas cousas que ocorreron no pasado. Tampouco sei en que medida van afectar a Lucas.

CONTINUARÁ

No hay comentarios:

Publicar un comentario