Ter unha norma, un modelo a seguir que pretendemos que sexa habitual e todo o que difira, teña comportamentos distintos ou non se axuste a esa norma é considerado como raro, problemático ou, no caso das persoas, enfermo é algo moi frecuente. Un exemplo moi habitual é o da homosexualidade ou a bisexualidade.
A sociedade na que vivimos considera que o “normal” é a heteroxualidade, a relación entre un home e unha muller e, por incrible que pareza, aínda hoxe se pensa que a homosexualidade é unha enfermidade, aínda existe xente que non a acepta.
Esta situación é a que impide, moitas veces, que os homo ou bisexuais “saian do armario”, o que dirán inflúe moito na toma desta decisión porque a ninguén lle gusta que o sinalen co dedo. Moito menos se a razón desa “marca” é a súa condición sexual.
Pero, a miña pregunta é: quen decide que é o que está ben e o que está mal?? Quen se cre co poder necesario para sinalar a unha persoa por ser diferente?? Quen pode ser tan retrasado para pensar, aínda a día de hoxe, que esas persoas son enfermas??
As crenzas ou ideoloxías morais de certas persoas impídenlles ver máis alá das súas narices ou das súas ideas de normalidade. Os avances que se teñen levado a cabo por parte da comunidade gay son criticados por unha porcentaxe nada desprezable da sociedade.
O día do Orgullo Gay (28 de xuño) ou o matrimonio homosexual son exemplos de avances que esta comunidade ten levado a cabo pero, por desgraza, isto non significa que a sociedade acepte a este colectivo. As críticas cara a denominación de “matrimonio” á súa unión están á orde do día así como as críticas a que estas parellas poidan ter acceso á adopción.
Non hai moito tempo, nun programa de televisión saíu o caso dun neno que ía a ballet e seu pai non quería que o neno asistise a estas clases porque podía “saírlle maricón” e polo “que dirán”. No mesmo programa, máis recentemente, nunha residencia universitaria unha rapaza tivo que soportar como a súa compañeira de habitación lle retransmitiu un vídeo a todos os seus compañeiros onde se vía como ela mantiña relacións coa súa moza. A rapaza afirmou que o fixo para vingarse e porque “tiña dereito a saber que a súa compañeira era lesbiana, e non quería compartir habitación cunha rapaza destas características”. A pregunta é: quen é o enfermo?? O homosexual ou as persoas que pensan así deles?? Porque eu inclínome máis pola segunda opción…igual estou enganada…
As críticas da igrexa católica cara estes colectivos son ben coñecidas pero, que é o que pretenden?? Facerlles sentir vergoña?? Porque eu penso que os que terían que estar caladiños son os representantes da igrexa, deberíalles caer a cara da vergoña por esas opinións tan machistas e retrogradas.
Vergoña é que os representantes da igrexa digan unha cousa e nos falen de moral e ética cando eles actúan totalmente do xeito contrario. ISO É VERGOÑA.
Vergoña é que os representantes da igrexa sexan acusados de pederastia, de roubos, de negarse a bautizar a un neno por ser fillo de nai solteira posto que é pecado. ISO É VERGOÑA.
Vergoña é que a igrexa católica, esa que critica duramente os asasinatos, fose a que, por medio da Santa Inquisición (sempre ai que dicir que a inquisición era “SANTA”), matase xente inocente. ISO É VERGOÑA.
Vergoña é que estes “representantes de Cristo” vivan de sacarlle os cartos a xente demasiado crente como para estar tan cega e non darse conta de que, a igrexa é unha industria que move moitísimos cartos. ISO É VERGOÑA.
Actúa conforme ós teus principios e non te deixes guiar polo que pensen os demais. A única norma que debes seguir é a de non danar a ninguén cos teus actos. Se isto é así non te preocupes por nada nin ninguén máis.
sábado, 18 de diciembre de 2010
martes, 7 de diciembre de 2010
Cuarto 136
CAPÍTULO 9
8 ANOS ANTES
Vou chegar tarde a casa. Miña nai non me vai deixar ler esta noite. Co que me gusta ler na cama, cando toda a casa está en silencio.
-Veña, Deni. Andemos máis rápido. Ó chegar a casa vouche encher o cacharriño ata arriba de auga.
Por suposto, o meu canciño de labrador non me respondeu, pero apresurou o paso ao ver que eu o facía. Ós mércores tocábame a min sacar a Deni. Aínda que sempre me entreteño e chego tarde á cea. Acostumo ir ata o parque que hai preto da miña casa, así tamén podo xogar un pouco.
De súpeto, Deni detívose. Mirei cara adiante e vi un neno. Iba na miña clase, chamábase Miguel e era moi alto para os seus dez anos. Téñoo visto moitas veces con Jorge, o meu veciño, pero nunca me caiu demasiado ben. Non sei por qué, ben, si sei por que, pero é unha razón que casi ninguén entendería ou percibiría. Se te fixas moito nos seus ollos pódese ver que non brillan, como os dos demáis nenos da nosa idade. Ten unha mirada ocura, que asusta e parece esconder un corazón cheo de maldade.
-Pero mira a quen temos aquí. Se é Ainara e o seu canciño, ¿así que teus pais xa che deixan sair soa a pasear ó teu can?
Non me gustaba nada ese ton, ¿que quererá? Inmediatamente sacou un pao de detrás da espalda. Para a miña mala sorte, Deni comezou a menear o rabo. Encantáballe xogar con paos. Miguel fixo un ademán de tirar o pao e o pequeno labrador, deu un tirón
-¡Non! ¡Deni, ven aquí! -non sabía o que Miguel pretendía, pero seguro que nada bo.
Non sei como o fixo, pero a unha incrible velocidade deulle co pao a Deni. Oín o seu xemido. Doeume tanto a min como ao meu can. Queríao con loucura, e ademais fora un regalo de miña tía Elena.
-¡Para, Miguel, por favor! ¡Non lle pegues! -volveu alzar o brazo outra vez, pero Deni non recibiu o segundo golpe xa que outro neno tirouse sobre Miguel e os dous caeron ao chan. Rapidamente fun cara Deni. Menos mal que estaba ben.
Vin como Miguel botaba a correr. Jorge acercouse a Deni e acariciouno. Estaba sorrindo, como se o que acabara de ocorrer fora o máis normal do mundo. A min non mo parecía. Aínda estaba un pouco asustada.
-¿Estades ben?
-¡Sí! Isto... gracias. ¿Que lle dixeches para que se fora así como así?
-Nada. Só a verdade. Que meu pai sabe que o seu ten asuntos turbios entre mans e que se non se iba íballe dicir a meu pai que me molestara e que iba a facerlle unha visita ao taller do seu pai.
O pai de Jorge era policía e o de Miguel, un mecánico de pouca monta que obtiña pezas para os seus coches de maneira ilegal. Algo lle oira dicir a miña tía Elena ao respecto. Que a policía non tiña probas irrefutablese que non podían inspecionar o taller sen unha orde de rexistro do xuiz. Algún día que a vexa preguntareille que significa todo iso. Jorge ergueuse e tendeume a man.
-Veña, que te acompaño a túa casa. Non sei se sabes que vivo enfrente de ti.
-Sí, seino. Vinte xogar con teu irmán na beirarrúa.
-Ah, ben -estivo calado un bo rato. Xa estábamos chegando ás nosas casas. Detívose e miroume moi serio-. Non te preocupes por Miguel, xa non volverá a molestarte. Non mentres eu ande preto. E sempre vou a estar. ¡Iso prométocho Ainara!
E marchou correndo. Entrei na casa, pensando aínda no que pasara. Non lle contei nada ós meus pais e como Deni estaba ben, tampouco preguntaron nada. Cando me deitei, tardei moito en durmirme. Aquel sorriso e aquela promesa quedáranme grabadas na mente.
Ó día seguiente, Jorge preguntoume que tal estaba Deni. Despois diso foi como se desaparecera. Se me vía, saudábame, pero nada máis. Cheguei incluso a dudar de que cumprira a súa promesa. Sen embargo, sempre sentín que estaba segura e que nunca me iba a pasar nada. Jorge era como o meu anxo da garda. Ademais, a partir dese mércores, deixei de ver a Miguel entre os amigos de Jorge e uns meses despois, oiuse que el e seu pai marcharan da cidade.
¿Cumplirá Jorge a súa promesa? ¿Que papel desempeña Jorge nesta historia?
Saberemos máis no próximo capítulo de Cuarto 136
jueves, 25 de noviembre de 2010
Deprimente ou anecdótico??
A universidade, ese lugar ó que sempre quixen ir dende pequeniña. A universidade, o sitio onde estudas unha carreira á que rematarás adicándote, se tes sorte, o resto da túa vida. A universidade, ese lugar que soñache que sería perfecto, onde atoparías xente xenial, aprenderías cousas sorprendentes sobre a profesión a que te queres adicar,… e a vida universitaria, aquela coa que sempre soñache e, de súpeto, daste conta de que todo non é tan bonito como parece.
Por fin, despois de estudar durante anos, chega o día no que entras por primeira vez na túa facultade, formas parte dos universitarios. Persoalmente ese primeiro día estaba moi nerviosa, non sabía co que me ía atopar ainda que tiña unha imaxe mental previamente feita, imaxe que, por desgraza, non se corresponde coa realidade.
Pois ben, como dicía chegas á facultade e daste conta de que as túas expectativas non son reais. Ese edificio que esperabas que fose bonito e confortable, non o é. E non o é porque nada máis velo vénseche ñá cabeza a imaxe dunha “caixa de zapatos”, como ben dixo unha compañeira.
Para continuar, entras e esperas atopar taquillas, mesas e sillas nas aulas,… o mais normal do mundo, creo eu. Pois non. Taquillas, se se lle pode chamar así, hai pero son….minúsculas e… en fin, non é o que me esperaba. As mesas…as mesas non existían…só existían dúas aulas despostas en forma de grada e con mesas de corrido…dúas aulas ben feitas en toda a facultade…xenial!!! Eas sillas das demais aulas…sillas con pala minúscula onde non se pode apoiar un folio completamente…unha maravilla!!! Perfecto todo para o maravilloso plan Bolonia según nos quixeron facer crer. Menos mal que tras protestar nos puxeron mesas nas aulas…pero isto xa o referín noutro artigo.
Continuemos entón con outro tema: os mestres. Que se espera dun profesor de universidade?? É ben sinxelo: que teña coñecementos da materia e saiba cegar ós alumnos. Con qué nos atopamos?? Cunhas persoas que teñen moitísimo coñecemento da súa materia, iso non se discute. Entón cal é o problema?? O xeito de impartir as clases. Todo o que tratan que ti leves a cabo nun futuro cando sexas mestre, eles non o fan. É unha continua contradicción. Deberemos ser quen de impartir unha ensinanza globalizada, interdisciplinar. Utilizar técnicas “novedosas” que farán que os nosos alumnos cheguen a resultados impresionantes,…pero os nosos mestres seguen utilizando clases maxistrais e aburridas propias do século anterior.
Por se fora pouco, e para colmo de males, fannos descubrir (ou máis ben obrígannos a cambiar o noso xeito de pensar) que todo o que estudamos ata o de agora era mentira. Durante todos estes anos de estudo estivéronnos enganando.
Non, non é un chiste. Aanálise morfolóxica aprendida era “defectuosa”, era unha falsidade. Isto é só un exemplo xa que hai milleiros de cousas máis que non son como criamos. Sabiades que hai verbos que indican “acontecemento anterior ó posterior ó anterior ó momento da enunciación?? Si, é de tolos seino.
Cal é a miña conclusión de todo isto?? Pois non o sei ben, non son quen de decidir se todo isto é deprimente ou anecdótico. A vida universitaria da que todo o mundo fala, na que hai montóns de festas e diversión eu non a vexo. A única “diversión” (debería dicir máis ben que é o único que podemos facer xa que non hai tempo para máis) que vexo son os milleiros de traballos que se acumulan enriba do meu escritorio, os milleiros de apuntamentos por estudar e os exames imposibles de aprobar.
A extasiosa vida universitaria da que me falaron traduciuse nunca estresante situación que invita á depresión día si e día tamén.
Por fin, despois de estudar durante anos, chega o día no que entras por primeira vez na túa facultade, formas parte dos universitarios. Persoalmente ese primeiro día estaba moi nerviosa, non sabía co que me ía atopar ainda que tiña unha imaxe mental previamente feita, imaxe que, por desgraza, non se corresponde coa realidade.
Pois ben, como dicía chegas á facultade e daste conta de que as túas expectativas non son reais. Ese edificio que esperabas que fose bonito e confortable, non o é. E non o é porque nada máis velo vénseche ñá cabeza a imaxe dunha “caixa de zapatos”, como ben dixo unha compañeira.
Para continuar, entras e esperas atopar taquillas, mesas e sillas nas aulas,… o mais normal do mundo, creo eu. Pois non. Taquillas, se se lle pode chamar así, hai pero son….minúsculas e… en fin, non é o que me esperaba. As mesas…as mesas non existían…só existían dúas aulas despostas en forma de grada e con mesas de corrido…dúas aulas ben feitas en toda a facultade…xenial!!! Eas sillas das demais aulas…sillas con pala minúscula onde non se pode apoiar un folio completamente…unha maravilla!!! Perfecto todo para o maravilloso plan Bolonia según nos quixeron facer crer. Menos mal que tras protestar nos puxeron mesas nas aulas…pero isto xa o referín noutro artigo.
Continuemos entón con outro tema: os mestres. Que se espera dun profesor de universidade?? É ben sinxelo: que teña coñecementos da materia e saiba cegar ós alumnos. Con qué nos atopamos?? Cunhas persoas que teñen moitísimo coñecemento da súa materia, iso non se discute. Entón cal é o problema?? O xeito de impartir as clases. Todo o que tratan que ti leves a cabo nun futuro cando sexas mestre, eles non o fan. É unha continua contradicción. Deberemos ser quen de impartir unha ensinanza globalizada, interdisciplinar. Utilizar técnicas “novedosas” que farán que os nosos alumnos cheguen a resultados impresionantes,…pero os nosos mestres seguen utilizando clases maxistrais e aburridas propias do século anterior.
Por se fora pouco, e para colmo de males, fannos descubrir (ou máis ben obrígannos a cambiar o noso xeito de pensar) que todo o que estudamos ata o de agora era mentira. Durante todos estes anos de estudo estivéronnos enganando.
Non, non é un chiste. Aanálise morfolóxica aprendida era “defectuosa”, era unha falsidade. Isto é só un exemplo xa que hai milleiros de cousas máis que non son como criamos. Sabiades que hai verbos que indican “acontecemento anterior ó posterior ó anterior ó momento da enunciación?? Si, é de tolos seino.
Cal é a miña conclusión de todo isto?? Pois non o sei ben, non son quen de decidir se todo isto é deprimente ou anecdótico. A vida universitaria da que todo o mundo fala, na que hai montóns de festas e diversión eu non a vexo. A única “diversión” (debería dicir máis ben que é o único que podemos facer xa que non hai tempo para máis) que vexo son os milleiros de traballos que se acumulan enriba do meu escritorio, os milleiros de apuntamentos por estudar e os exames imposibles de aprobar.
A extasiosa vida universitaria da que me falaron traduciuse nunca estresante situación que invita á depresión día si e día tamén.
viernes, 19 de noviembre de 2010
Cuarto 136
CAPÍTULO 9
Mércores, 15 de xaneiro
Non sei en que estaría pensando ao preocuparme tanto pola miña volta ao instituto. Xa pasaron dúas clases e non me foi tan mal. Gracias a Lucas non perdera moito e estoy ao día en todas as materias. Todos os mestres ofrecéronme axuda, pero non creo que a vaia necesitar. Creo, incluso, que o levo bastante ben comparado con algúns dos meus compañeiros xa que non creo que vaia ter problemas na selectividade e algúns xa están pensando en setembro.
En toda a mañá aínda non vin a Lucas. O motivo é que nas dúas primeiras clases dividímonos pero despois do primeiro recreo xuntámonos todos en lingua castelá. Pensando niso estoume poñendo un pouco nerviosa xa que nas primeiras só estamos uns poucos, pero na seguinte estamos todos, incluídos Lucas, Jose e eu e por suposto Alicia. Non sei como será a cousa, pero espero que Jose non teña ganas de festa; nin Lucas, de pelexa. Ben, agora teño un recreo para relaxarme un pouco. Irei coma sempre á biblioteca. Como aínda queda bastante para os exames, case sempre está baleira, así que non terei ningún problema.
A biblioteca do instituto está bastante completiña xa poucos ocos baleiros lle quedan. Ás veces, en época de exames, ata se quedaba pequeña, tanto que tiñan que habilitar a aula de plástica para estudar durante os recreos. Na biblioteca sempre hai varios mestres de garda ou ordenando libros, hoxe está a de inglés, coma sempre, está ocupada e eu tampouco me fixen notar, polo que me ignorou completemente. Trouxen Ben quiere a Ana par ler. Como é moi delgado xa pasei da metade e mañán posiblemente xa o acabe. Entrou alguén mási xa que escoitei a porta, pero non sei quen é porque sempre me sento de espaldas a ela, para evitar distraerme. Escoito os seus pasos, pero eu sigo ao meu. Sexa quen sexa non se deu conta de que eu estou aquí, así que tampouco me vou a xirar a ver quen é. O peor de todo é que non para de facer ruido e non me deixa concentrarme na lectura. É extraño que a profesora non lle chamara a atención. Xírome un milímetro. Agora o entendo. A de inglés non está. Ela é sempre tan estrita coas normas que era raro que non lle dixese nada. E segue facendo barullo cos libros, ¿quen será? Estame pondo dos nervios.
* * * * *
teño que darme présa, que se me acaba o tempo. Maldito profesor de química, sempre remata as clases dez minutos despois de que toque o timbre do recreo. Normalmente non me importa, pero é que hoxe... ¡Teño que ir a vela xa! Non podo esperar máis. Antes víaa sempre na clase, sentada na segunda fila. Nunca me interesei plenamente por ela, pero era porque estaba ben. Despois do que fixo Jose nas vacacións de Nadal, non sei se está ben ou non e iso tráeme tolo.
Hoxe Ainara volve ao instituto e non sei como lle foi nas dúas primeiras clases. Algúns dos meus amigos están na cancha de baloncesto, outros no ximnasio, así que hoxe teño o recreo sen ningún tipo de carabin. Sei que está na biblioteca, sempre está alí. Ademais, hoxe seguro que está baleira. Non hai peligro de que ninguén nos vexa.
Sinto uns pasos detrás miña e tamén van cara a biblioteca. Xírome e é Jorge. Menos mal. Seguro que vai coller algún libro de lectura obrigatoria.
-Ola Jorge, mira que se liou o de química, tanto que hoxe terei que merendar no segundo recreo.
-Ola Lucas, que razón tes. Ese cada vez chega máis tarde e despois tennos no recreo coa táboas periódica.
-Xa. ¿Vas á biblioteca a coller o libro de galego?
-Non, fun a falar coa de filosofía para que lle levantara o castigo a Jose, porque necesitámolo na cancha que a semana próxima xa é o partido contra o instituto de abaixo e non podemos perder. E, como o conseguín, vouno buscar que o ten ordenando uns libros na biblioteca.
-¿Na biblioteca? -ó escoitar isto, apresurei o paso. Ainara estaba na biblioteca e Jose tamén. Como se lle ocorra facer algunha tontería, matoo.
Abrín a porta da biblioteca demasiado forte. Vina ao fondo sentada cun libro entre as mans. Non estaba relaxada. Alguén estaba facendo demasiado ruido. Dirixín a vista, alí estaba Jose, con oito libros nun brazo e coa outra man ibaos colocando fortemente contro o fondo da estantería.
Jorge foi cara Jose e eu quedei na porta, teso, observando a escena.
-Jose, deixa iso. A de filo pásache o castigo para mañán. Agora cente a entrenar, que estamos un pouco verdes para o partido e non vai xogar Lucas soíño -ao mesmo tempo que dicía isto vin como Ainara se poñía tensa. Non sabía quen era o causante de todo aquel alboroto.
-Agradecereicho eternamente, amigo -deixou os libros en calquera parte e fóronse os dous.
Dende a porta vin como se derrubaba tan pronto como oiu que se pechaba a porta. Non sabía que eu estaba alí. Sentín como algo me apertaba no peito, non sei por que sinto todo isto.
* * * * *
Tan pronto oín o que Jorge dixera, caiume a alma ós pés. Nin pola cabeza se me pasara que puidese ser Jose o que facía todo aquel ruido cos libros. Menos mal que se foron rápido. Jorge é un bo rapaz e un bo amigo, así que supoño que non o sabe todo de Jose porque senon non seguiría sendo o seu amigo. A Jorge coñézoo desde fai bastante tempo xa que é meu veciño. Vive xusto enfrente de min. E teño as miñas razóns para pensar que non vai querer saber nada máis de Jose cando o sepa todo. Unha vez en primaria, teríamos dez anos, Jorge deixou de falarse para sempre a un amigo tan só porque viu como lle pegaba a un can e anos máis tarde, en segunda da ESO, pelexouse con outro rapaz na clase de ximnasia porque viu como este empurraba a unha rapaza. Ben, esa rapaza era eu e o can, meu. Sempre nos levamos moi ben e sempre que me ve saúdame, incluso o mes pasado viu unha vez a miña casa. Pero non sabe, claro, o motivo polo que eu estaba na casa. Non sei se lle dixo algo disto a Lucas. Non sei. Tampouco é tan importante.
-Parece que xa se che pasou o susto -din un respingo, xireime rapidamente. Era Lucas. Intentei sorrirlle-. Non pretendas enganarme que nos coñecemos. Aínda non o quitaches da cabeza, ¿verdade?
-Tampouco foi para tanto. Nunca pensei que se puidese facer tanto balbordo cuns libros... debía de estar ben enfadado.
-Non importa. ¿Que tal levas a mañá?
-Bastante ben. Aínda que me estou a sorprender do ben que o fixemos. Quero dicir, que o entendo todo e non me perdín nada de nada.
-Pois alégrome. Se ti o notas, imaxínate eu e, sobre todo, miña nai. Deixou de darme a tabarra co “Lucas, estudia”.
-¿E ti como é que non foches a entrenar?
-É que a min non me fai falta.
-Pois si que vas de sobrado -rímonos un bo rato. Aquilo sentábame ben. Facía tempo que non me ría así.
-Non, en serio, é verdade. Eu entreno todas as noites na cancha do río e eles só uns cantos recreos. E, ademais, son o seu mellor xogador, compénsalles terme conteto -pois sí que estaba contento hoxe. Ben, eu tamén o estaba. Por fin rematara todo. Agora o único que teño que facer é disfrutar do que queda de curso. Paréceme a min que podo convencer a meu pai de que non fai falta nin que me cambie de instituto, nin que nos mudemos antes de tempo. Non teño moitos amigos, iso seino, pero teño os mellores.
Estivemos un bo rato falando. Incluso ordenamos os libros que Jose deixara abandonados. Logo soou o timbre e subimos para a clase. O resto da mañan non pasou nada. Todo foi sobre rodas. Mellor dito, nadie me fixo nin caso.
Á saída, íbame ir, pero alguén me detivo. Xireime, era Jorge. Estaba moi serio, incluso se podía dicir que enfadado e tiña un lado da cara un pouco inchado, como se alguén lle pagara.
-Jorge, ¿que che pas...?
-Vamos. Quero falar contigo -colleume da man e conduciume a través da marea de xente cara a saída. Cando xa andivéramos, mellor dito, corréramos uns vinte metros, suavizou o paso. Era moi extraño. Jorge nunca se comportara así e menos comigo.
De repente e como saído da nada, Lucas plantouse diante nosa.
-¿Que fas, Jorge? ¿Por que te foches así, tan rápido? -inmediatamente miroume, foi como se se dese conta de que eu estaba alí. Tamén viu a miña cara de susto e que íbamos da man. Intentei soltarme pero tíñame agarrada demasiado forte- ¿E por que arrastras a Ainara contigo?
-Lucas, isto non ten nada que ver contigo -falaba tranquilamente pero notábase que estaba nervioso e tenso-. Só vou falar con ela.
-Pero, sóltaa, vaslle facer dano -Lucas deu un paso cara nos e Jorge ao momento púxome detrás del e alonxouse de Lucas. Non entendo nada e Lucas seguro que tampouco, porque para el, eu e Jorge non nos coñecemos de nada.
-Solteina unha vez, pero xa non o vou volver facer -agora o entendo todo. Xa o sabe todo e vai cumplir a súa promesa e esa determinación asustábame.
-Pero, ¿que dis? -Lucas seguía sen entender nada.
Jorge tirou de min e eu seguino anonadada. Vin como deixou a Lucas coa palabra na boc e sen ningún tipo de explicación. Non sei que é o que me vai dicir Jorge, pero tne que ver coas cousas que ocorreron no pasado. Tampouco sei en que medida van afectar a Lucas.
CONTINUARÁ
sábado, 6 de noviembre de 2010
En busca do prícipe azul
O amor, esa sensación que te fai sentir nas nubes, que te fai voar, que é quen de facer que te sintas a persoa máis feliz do mundo.
Amor, iso que consegue que cando estás coa outra persoa sintas que ela é o único que precisas, o único que te pode facer levantar todas as mañás. Nunca viviches ese momento no que ó estar ó seu carón, ó sentires as súas caricias, os seus bicos,… perdes o control?? Nunca te namoraches dun xeito tan inexplicable que nin ti mesmo o podes comprender?? Nunca sentiche que cando estás ó lado desa persoa o resto do mundo che da igual e que cando ela non está todo perde sentido??
Unha historia de amor, iso que todos vivimos, iso que fai que todo sexa posible. Porque eu son das que penso que por amor un é capaz de todo, perdóanse cousas que noutra ocasión nunca permitirías,…
Amor, iso é o que está detrás do sufrimento das mulleres que padecen violencia de xénero, moitas das cales morren. Ese sentimento é o que as fai perdoalo todo porque teñen a esperanza de que a outra persoa cambie, de que todo o que están a vivir é só un pesadelo.
Pero que é a violencia de xénero?? É aquela que se exerce cara as mulleres polo feito de selo e que se cobra cada ano decenas de víctimas en España. Para facernos unha idea, na última década faleceron 629 a mans das súas parellas e, no que vai de ano, son 57 as mulleres mortas nestas circunstancias (se ben é certo que esta é a cifra máis baixa dende que se teñen datos fiables).
Pois ben, as mulleres maltratadas aguantan unha violencia física, psíquica e incluso sexual por parte das súas parellas polo simple feito de estar namoradas. Teñen a esperanza de que a situación cambie e, na maioría dos casos, o final é tráxico.
Non hai moito entereime do caso dunha rapaza cercana a min que está a sufrir, dalgún xeito, este tipo de violencia. Atópase nunca situación delicada, concédelle ó seu mozo todo aquilo que el decide por ela e ocorre así porque nun momento da súa vida ela viuno coma a súa salvación. Explicareime mellor:
A moza da que estamos a falar viviu unha situación delicada na súa casa e tivo que marchar dela. Naquel intre o seu mozo apoiouna e decidiron ir vivir xuntos. Cal é o problema?? Que cada vez que a el lle parecía que o xeito no que se comportaba non era o que a el lle gustaba, ameazábaa con deixala.
Co paso do tempo a situación agravouse ata o punto de que na actualidade nin sequera pode ir tomar un café coas súas amigas se el non a acompaña, sen embargo, el pode saír cos seus amigos sempre que lle apeteza. Non é unha postura bastante machista?? Dalgún xeito non o podemos considerar violencia de xénero?? O xeito no que ela o perdoa e fai todo o que el lle pide, non é unha mostra de amor??
Co que estou a explicar non xustifico que a muller maltratada non denuncie, eu son a primeira en apoiar as denuncias por malos tratos. Se ven é certo, o que trato é que entendamos o xeito de pensar desas mulleres, que comprendamos que están namoradas e que non se dan conta da súa situación. Non podemos crucificalas por non denunciar porque non son conscientes realmente do seu estado. O AMOR É CEGO.
O non ser conscientes da súa situación, ver o seu agresor coma un salvador, negar a realidade, verse afastadas das súas familias e vida social,…todo isto forma parte do síndrome da muller maltratada e pasa moito tempo ata que son capaces de descubrir o tipo de relación na que están inmersas.
Leonore Walter definiu o ciclo de violencia do seguinte xeito:
1. Fase de Acumulación da Tensión: a víctima percibe claramente como o agresor vai volvéndose máis susceptible, respondendo con máis agresividade e atopando motivos de conflito en cada situación.
2. Fase do Estalido da Tensión: a violencia finalmente explota e da lugar á agresión.
3. Fase de Lúa de Mel: o agresor pide desculpas e fai regalos tratando de mostrar o seu arrepentimento. Esta fase vaise reducindo co tempo, sendo cada vez máis breve e chegando a desaparecer.
Este ciclo, no que ó castigo (agresión) lle sigue á expresión de arrepentimento que mantén a ilusión de cambio, pode axudar a explicar a continuidade da relación por parte das mulleres nos primeiros momentos, despois moitas continúan só por medo.
Este ciclo pretende explicar a situación na que se da violencia física, xa que a violencia psicolóxica non aparece de maneira puntual, senón ó longo dun proceso que pretende o sometemento e o control da parella.
Por outra banda, podémonos encontrar cunha serie de mitos entorno a este tema que, nalgunhas ocasións dan arrepíos. Aquí vos deixo algúns deles:
• O agresor padece transtornos mentais, é alcohólico,… Claro, non se da conta do que fai pero, paradoxicamente, non se lle ocorre suicidarse nin danarse a sí mesmo. Non sexamos hipócritas!!!
• A muller provócao, dalle motivos, danse situacións de celos,… Claro que si!!!!A culpa é da muller e da súa lingua viperina ou de que é unha puta e dalle motivos para estar celoso!!! Pero en que mundo vivimos?? Se non estás feliz con ela busca outra e punto pero non digas que a muller te “provoca”!!! Se o suficientemente home como para recoñecer que es un animal!!!!
• Existe a crenza de que as situacións de maos tratos se dan entre parellas mal avenidas, de estratos sociais baixos,… Pois verán vostedes, resulta que os malos tratos se dan entre parellas de todas as situacións sociais. O problema é que os homes aínda se cren donos das súas parellas, que son uns machistas e non soportan saber que podemos vivir sen eles tranquilamente!!
Haberá cousa de dous anos, un membro da Igrexa Católica aseguraba que moitas das mulleres que padecían violencia de xénero eran culpables porque provocaban ás súas parellas. Pois ben, gustaríame dicirlle a este elemento que sería mellor que pechase a boca, que por culpa de individuos coma el estamos como estamos, e que a igrexa é a menos indicada para abrir a boca. Que pasa??? Os casos de pederastia que se dan en membros da súa compañía tamén son porque os nenos os provocan??? Pechen a boca e non me fagan falar e deixen de meterse no que non lles incumbe!!! O que lles pasa é que a sociedade cada vez é máis laica e teñen medo de que se lles acabe o choio.
Para rematar, só dicir que, no fondo, estas xustificacións buscan reducir a responsabilidade e a culpa do agresor, ademais do compromiso que debería asumir toda a sociedade para previr e loitar contra este problema.
E para as que ainda busquen un príncipe azul, dicirlles que non existe e que non existiu nunca. Os contos de fadas son só iso, contos.
http://www.youtube.com/watch?v=uelHwf8o7_U&ob=av3e
Amor, iso que consegue que cando estás coa outra persoa sintas que ela é o único que precisas, o único que te pode facer levantar todas as mañás. Nunca viviches ese momento no que ó estar ó seu carón, ó sentires as súas caricias, os seus bicos,… perdes o control?? Nunca te namoraches dun xeito tan inexplicable que nin ti mesmo o podes comprender?? Nunca sentiche que cando estás ó lado desa persoa o resto do mundo che da igual e que cando ela non está todo perde sentido??
Unha historia de amor, iso que todos vivimos, iso que fai que todo sexa posible. Porque eu son das que penso que por amor un é capaz de todo, perdóanse cousas que noutra ocasión nunca permitirías,…
Amor, iso é o que está detrás do sufrimento das mulleres que padecen violencia de xénero, moitas das cales morren. Ese sentimento é o que as fai perdoalo todo porque teñen a esperanza de que a outra persoa cambie, de que todo o que están a vivir é só un pesadelo.
Pero que é a violencia de xénero?? É aquela que se exerce cara as mulleres polo feito de selo e que se cobra cada ano decenas de víctimas en España. Para facernos unha idea, na última década faleceron 629 a mans das súas parellas e, no que vai de ano, son 57 as mulleres mortas nestas circunstancias (se ben é certo que esta é a cifra máis baixa dende que se teñen datos fiables).
Pois ben, as mulleres maltratadas aguantan unha violencia física, psíquica e incluso sexual por parte das súas parellas polo simple feito de estar namoradas. Teñen a esperanza de que a situación cambie e, na maioría dos casos, o final é tráxico.
Non hai moito entereime do caso dunha rapaza cercana a min que está a sufrir, dalgún xeito, este tipo de violencia. Atópase nunca situación delicada, concédelle ó seu mozo todo aquilo que el decide por ela e ocorre así porque nun momento da súa vida ela viuno coma a súa salvación. Explicareime mellor:
A moza da que estamos a falar viviu unha situación delicada na súa casa e tivo que marchar dela. Naquel intre o seu mozo apoiouna e decidiron ir vivir xuntos. Cal é o problema?? Que cada vez que a el lle parecía que o xeito no que se comportaba non era o que a el lle gustaba, ameazábaa con deixala.
Co paso do tempo a situación agravouse ata o punto de que na actualidade nin sequera pode ir tomar un café coas súas amigas se el non a acompaña, sen embargo, el pode saír cos seus amigos sempre que lle apeteza. Non é unha postura bastante machista?? Dalgún xeito non o podemos considerar violencia de xénero?? O xeito no que ela o perdoa e fai todo o que el lle pide, non é unha mostra de amor??
Co que estou a explicar non xustifico que a muller maltratada non denuncie, eu son a primeira en apoiar as denuncias por malos tratos. Se ven é certo, o que trato é que entendamos o xeito de pensar desas mulleres, que comprendamos que están namoradas e que non se dan conta da súa situación. Non podemos crucificalas por non denunciar porque non son conscientes realmente do seu estado. O AMOR É CEGO.
O non ser conscientes da súa situación, ver o seu agresor coma un salvador, negar a realidade, verse afastadas das súas familias e vida social,…todo isto forma parte do síndrome da muller maltratada e pasa moito tempo ata que son capaces de descubrir o tipo de relación na que están inmersas.
Leonore Walter definiu o ciclo de violencia do seguinte xeito:
1. Fase de Acumulación da Tensión: a víctima percibe claramente como o agresor vai volvéndose máis susceptible, respondendo con máis agresividade e atopando motivos de conflito en cada situación.
2. Fase do Estalido da Tensión: a violencia finalmente explota e da lugar á agresión.
3. Fase de Lúa de Mel: o agresor pide desculpas e fai regalos tratando de mostrar o seu arrepentimento. Esta fase vaise reducindo co tempo, sendo cada vez máis breve e chegando a desaparecer.
Este ciclo, no que ó castigo (agresión) lle sigue á expresión de arrepentimento que mantén a ilusión de cambio, pode axudar a explicar a continuidade da relación por parte das mulleres nos primeiros momentos, despois moitas continúan só por medo.
Este ciclo pretende explicar a situación na que se da violencia física, xa que a violencia psicolóxica non aparece de maneira puntual, senón ó longo dun proceso que pretende o sometemento e o control da parella.
Por outra banda, podémonos encontrar cunha serie de mitos entorno a este tema que, nalgunhas ocasións dan arrepíos. Aquí vos deixo algúns deles:
• O agresor padece transtornos mentais, é alcohólico,… Claro, non se da conta do que fai pero, paradoxicamente, non se lle ocorre suicidarse nin danarse a sí mesmo. Non sexamos hipócritas!!!
• A muller provócao, dalle motivos, danse situacións de celos,… Claro que si!!!!A culpa é da muller e da súa lingua viperina ou de que é unha puta e dalle motivos para estar celoso!!! Pero en que mundo vivimos?? Se non estás feliz con ela busca outra e punto pero non digas que a muller te “provoca”!!! Se o suficientemente home como para recoñecer que es un animal!!!!
• Existe a crenza de que as situacións de maos tratos se dan entre parellas mal avenidas, de estratos sociais baixos,… Pois verán vostedes, resulta que os malos tratos se dan entre parellas de todas as situacións sociais. O problema é que os homes aínda se cren donos das súas parellas, que son uns machistas e non soportan saber que podemos vivir sen eles tranquilamente!!
Haberá cousa de dous anos, un membro da Igrexa Católica aseguraba que moitas das mulleres que padecían violencia de xénero eran culpables porque provocaban ás súas parellas. Pois ben, gustaríame dicirlle a este elemento que sería mellor que pechase a boca, que por culpa de individuos coma el estamos como estamos, e que a igrexa é a menos indicada para abrir a boca. Que pasa??? Os casos de pederastia que se dan en membros da súa compañía tamén son porque os nenos os provocan??? Pechen a boca e non me fagan falar e deixen de meterse no que non lles incumbe!!! O que lles pasa é que a sociedade cada vez é máis laica e teñen medo de que se lles acabe o choio.
Para rematar, só dicir que, no fondo, estas xustificacións buscan reducir a responsabilidade e a culpa do agresor, ademais do compromiso que debería asumir toda a sociedade para previr e loitar contra este problema.
E para as que ainda busquen un príncipe azul, dicirlles que non existe e que non existiu nunca. Os contos de fadas son só iso, contos.
http://www.youtube.com/watch?v=uelHwf8o7_U&ob=av3e
martes, 2 de noviembre de 2010
Cuarto 136
CAPÍTULO 8
Fai xa dúas semanas e media que Lucas non ven a visitarme. Non podo reprocharllo, pero bótoo de menos, con el os días pasábanseme nun abrir e pechar de ollos. Estes días so descansei, non fixen absolutamente nada, despois do do último venres do mes pasado encontrábame moi cansa. Non sei que vou facer. En Aninovo viólanme e un mes despois aborto. Calquera que me escoite vai pensar que preciso un psicólogo, aínda que ao mellor si que o preciso. Con todo, sigo pensando que o aborto me aforrou unha decisión horrible. Non sería quen de abortar por vontade propia nin tampouco de telo, xa que significaría recordar isto de por vida. Non sería capaz de elixir.
Hoxe é o día de san Valentín e meus pais marcharán á tarde porque van cear fora. Pola mañá estiven na sala vendo a tele e un pouco na cociña falando con miña nai de cousas sen importancia e da miña reincorporación ao instituto este mércores. Estaba preocupada por min. Fai dous días escoitei a meus pais falando e comentaron algo sobre cambiarme de instituto ou mudarnos a outro sitio máis preto da universidade de meu irmán. Creo que é o mellor, non teño nada que me ate a esta cidade e o cambio non me virá nada mal. Total, máis amigos non vou ter. Pensando isto parezo un témpano de xeo pero en realidade, lamentarei ter que marchar despois de facer tan boas migas con Lucas.
Hoxe ven comer a miña tía Elena. Así queda comigo cando meus pais marchen. Seguro que non me aburrirei porque é, de todas as tías que teño, a máis divertida con casi cincuenta anos.
Estivemos case toda a tarde falando. Xa casi son as sete e meus pais xa marcharon. Miña tía foi á cociña preparar café, non sei porque os xornalistas sempre toman tanto. Menos mal que cando ven, miña nai xa lle ten preparado unha cafeteira. Mentras a oía preparar a taza na cociña, soou o timbre. Iba a levantarme, pero miña tía atravesou a sala rápida coma unha frecha e abriu ela a porta. Desde a sala víase parte do recibidor polo que puiden escoitar:
-Hola. Son Lucas, un compañeiro da clase de Ainara.
Puiden ver como miña tía quedaba muda, á vez que eu me quedei a cadros. A parte de que non esperaba hoxe a súa visita, tamén me sorprendeu tanta formalidade. Miña tía comezóu a sorrir e chiscoume un ollo sen que Lucas se dera conta.
-Hola. Son Elena, a tía de Ainara e ela está na sala.
Entraron os dous na sala. Inmediatamente quedei atontada. Facía tempo que non o vía e xa non me lembraba que a súa presencia in¡mpoñía un chisco bo. Isto sería como comezar de novo. Miña tía indicoulle que se sentara e fíxoo a miña esquerda no sofá.
-Estarei na cociña. Se necesitades calquera cousa, chamádeme.
-Vale, grazas -parecía decidido pero ao mesmo tempo notábase que lle custara moito vir-. Sinto non ter vido antes pero, é que...
-Non pasa nada -interrumpino de inmediato-, non tes que darme explicacións de ningún tipo. Sinto todos os problemas que che provoquei, tanto como ocultarche a verdade, pero é que non estaba segura. Pídoche que me perdoes -acababa de dicir a frase máis longa que lle diría a un rapaz e sen poñerme nerviosa. Incrible.
-Xa, pero debín quedar e falar -estaba totalmente disposto a culparse do sucedido, pero eu non o ibaa a permitir-. Así non terías caído. Eu teño a culpa...
-¡Quieto parado! Non sigas por ahí, ti non tes a culpa de nada. O único que pode sentirse culpable é Jose. Así que cambia de cara e de tema -acababa de sermonearlo, pois si que cambiara nestas semanas.
-¿Falaches con Alicia? É que dixeches xusto o mesmo que me dixo ela o venres.
-Sí, é que estas semanas estiven falando con Alicia, miña tía e con miña nai e penseino moito. Non sei se serei quen de volver ao instituto e meu pai estase planteando a opción de mudarnos. Todo isto foi unha mala experiencia que puido acabar moito peor... Non sei se o superarei -quedou calado un anaco. Logo levantouse, acercouse á ventá e púxose de espaldas a min. Non sei que dirá, pero é algo que lle preocupa. Cando algo lle preocupa moito lle custa dicilo.
-No suposto caso de que vos mudárades, ¿a onde vos iríades?
-A un pobo que hay preto da universidade de meu irmán. Pero aínda non hay nada seguro... -diande del, oprímeseme o estómago con so pensar en marchar. Quizás se agora me preguntaran se me mudaría, inmediatamente diría que non, pero noutro momento ao mellor o reconsideraría. Xirouse e púxose diante miña. Estaba moi serio, pero brillábanlle os ollos, tanto que me vin reflexada naqueles ollos verdes que tanto me fascinaban.
-Aínda que ao mellor non é necesario, ¿non? Quero dicir que tamén hai unha posibilidade de que todo se solucione e non teñas que marchar.
-Ben, supoño que si -tamén supoño que lle custará un pouco dicirme directamente que quere que quede, pero faino indirectamente. Máis vale algo que nada. Aínda que tampouco debo aferrarme con demasiada forza.
-Trouxenche isto. Facíaseme moi raro vir sen traerche nada.
-Non facía falta -collín o paquete que me tendeu. Era pequeno e estaba envolto en papel dos paquetes cando se envían por correo. Desenvolvino. Había dous libros pequenos: un era Las mágicas aventuras de Coriandro de Sally Gardner e o outro, que era máis pequeno e delgado, Ben quiere a Ana de Peter Härtling. Tanto un coma o outro semellaban interesantes e volvín a sentir a mesma curiosidade de cando Lucas me regalou o primeiro libro-. Gracias. ¿E estes por que os elixiches? -el sorriu, o cal me sorprendeu.
-Despois de que os leas dígocho, ¿vale? Ben, Ainara. Vémonos o xoves pola tarde porque mañá teño que coidar a miña prima e a Daniela.
-Non -interrogoume coa mirada. Eu sorrín, esta vez íbao a sorprender eu-. Mañá volvo ao instituto. Así que vémonos mañá na clase.
-¡Que ben! Alégrome moito, pero... -de repente púxose serio, ¿qué ocorrería agora?- nadie saba que nos estivemos vendo. E preguntaranse...
-Non te preocupes, non son tonta.
-Tampouco quería dicir iso. Aínda que volvas ao instituto, seguimos polas tardes co de sempre, ¿non?
-¡Sí, claro!
-Nestas semanas tivemos algúns exames e nun par deles andiven algo frouxo e selectividade está á volta da esquina -volta á actual “normalidade”, relativamente. Parece ser que durante la semana lle fixera algo de falta as miñas “clases particulares”.
-Non hay problema. Apretamos un pouco e xa verás como non vas a andar frouxo en ningún examen máis.
-Grazas. Ata o xoves. ¡Adeus tía de Ainara! -díxoo elevando un pouco a voz para que miña tía o escoitara na caciña.
-Adeus Lucas -no mesmo intre no que el se foi, miña tía pasou, tan rápida como as sús pernas lle permitiron, da cociña, a estar sentada ó meu carón no safá, coa mirada pícara e interrogante.
-¿Que te traes con Lucas? ¿E como é que “un rapaz” ven a visitarte a túa casa?
-Non me traio nada con el. Lucas foi quen me levou ao hospital o día que me desmaiei na libraría de don Agustín. A parte de que vai na miña clase, viu todos os días a visitarme ao hospital e cando me deron a alta, ven a casa. Falamos e facemos os deberes... e regaloume algúns libros.
-Pero... -estaba pensando nalgo, con Elena podíase esperar de todo, aunque tivese case cincuenta anos- ¿El gústache? ¿E sabes se lle gustas?
-¡Ay, tía Elena! ¡Que cousas dis! Pero... tes algo de razón.
-¡Sempre acerto! Gústache, ¿verdade?
-Sí -menos mal que era miña tía e que sei que podo confiar nela-. E non sei se lle gusto, aínda que o dudo.
-Ay, sobriña. Normalmente estoy sempre de acordo contigo porque sempre tes razón cando falas. Pero esta vez, síntoo, teño que discrepar. Sabes dar consellos ós demáis e interpretar moi ben os xestos e sentimentos das persoas. Pero cando se trata de ti, non tes nin idea. Vin como te mira e sobre todo cando se foi vin como un rastro pasaba por eses ollos verdes tan bonitos que ten, pero iso seguro que ti xa o sabes. E estou por apostar que se non abortases, el mesmo se facía cargo do pequecho do seu mellor amigo, ese malnacido. ¿Seguro que non che dixo nada?
-¡Que poética estás hoxe! Non, home, ¡que va! Aínda que xa o estiven pensando. Segue vindo a verme, regaloume algúns libros bastante significativos e pídeme axuda non só cos deberes, senón tamén cando ten algún problema.
-Pois...
Martes, 14 de febreiro
Fai xa dúas semanas e media que Lucas non ven a visitarme. Non podo reprocharllo, pero bótoo de menos, con el os días pasábanseme nun abrir e pechar de ollos. Estes días so descansei, non fixen absolutamente nada, despois do do último venres do mes pasado encontrábame moi cansa. Non sei que vou facer. En Aninovo viólanme e un mes despois aborto. Calquera que me escoite vai pensar que preciso un psicólogo, aínda que ao mellor si que o preciso. Con todo, sigo pensando que o aborto me aforrou unha decisión horrible. Non sería quen de abortar por vontade propia nin tampouco de telo, xa que significaría recordar isto de por vida. Non sería capaz de elixir.
Hoxe é o día de san Valentín e meus pais marcharán á tarde porque van cear fora. Pola mañá estiven na sala vendo a tele e un pouco na cociña falando con miña nai de cousas sen importancia e da miña reincorporación ao instituto este mércores. Estaba preocupada por min. Fai dous días escoitei a meus pais falando e comentaron algo sobre cambiarme de instituto ou mudarnos a outro sitio máis preto da universidade de meu irmán. Creo que é o mellor, non teño nada que me ate a esta cidade e o cambio non me virá nada mal. Total, máis amigos non vou ter. Pensando isto parezo un témpano de xeo pero en realidade, lamentarei ter que marchar despois de facer tan boas migas con Lucas.
Hoxe ven comer a miña tía Elena. Así queda comigo cando meus pais marchen. Seguro que non me aburrirei porque é, de todas as tías que teño, a máis divertida con casi cincuenta anos.
Estivemos case toda a tarde falando. Xa casi son as sete e meus pais xa marcharon. Miña tía foi á cociña preparar café, non sei porque os xornalistas sempre toman tanto. Menos mal que cando ven, miña nai xa lle ten preparado unha cafeteira. Mentras a oía preparar a taza na cociña, soou o timbre. Iba a levantarme, pero miña tía atravesou a sala rápida coma unha frecha e abriu ela a porta. Desde a sala víase parte do recibidor polo que puiden escoitar:
-Hola. Son Lucas, un compañeiro da clase de Ainara.
Puiden ver como miña tía quedaba muda, á vez que eu me quedei a cadros. A parte de que non esperaba hoxe a súa visita, tamén me sorprendeu tanta formalidade. Miña tía comezóu a sorrir e chiscoume un ollo sen que Lucas se dera conta.
-Hola. Son Elena, a tía de Ainara e ela está na sala.
Entraron os dous na sala. Inmediatamente quedei atontada. Facía tempo que non o vía e xa non me lembraba que a súa presencia in¡mpoñía un chisco bo. Isto sería como comezar de novo. Miña tía indicoulle que se sentara e fíxoo a miña esquerda no sofá.
-Estarei na cociña. Se necesitades calquera cousa, chamádeme.
-Vale, grazas -parecía decidido pero ao mesmo tempo notábase que lle custara moito vir-. Sinto non ter vido antes pero, é que...
-Non pasa nada -interrumpino de inmediato-, non tes que darme explicacións de ningún tipo. Sinto todos os problemas que che provoquei, tanto como ocultarche a verdade, pero é que non estaba segura. Pídoche que me perdoes -acababa de dicir a frase máis longa que lle diría a un rapaz e sen poñerme nerviosa. Incrible.
-Xa, pero debín quedar e falar -estaba totalmente disposto a culparse do sucedido, pero eu non o ibaa a permitir-. Así non terías caído. Eu teño a culpa...
-¡Quieto parado! Non sigas por ahí, ti non tes a culpa de nada. O único que pode sentirse culpable é Jose. Así que cambia de cara e de tema -acababa de sermonearlo, pois si que cambiara nestas semanas.
-¿Falaches con Alicia? É que dixeches xusto o mesmo que me dixo ela o venres.
-Sí, é que estas semanas estiven falando con Alicia, miña tía e con miña nai e penseino moito. Non sei se serei quen de volver ao instituto e meu pai estase planteando a opción de mudarnos. Todo isto foi unha mala experiencia que puido acabar moito peor... Non sei se o superarei -quedou calado un anaco. Logo levantouse, acercouse á ventá e púxose de espaldas a min. Non sei que dirá, pero é algo que lle preocupa. Cando algo lle preocupa moito lle custa dicilo.
-No suposto caso de que vos mudárades, ¿a onde vos iríades?
-A un pobo que hay preto da universidade de meu irmán. Pero aínda non hay nada seguro... -diande del, oprímeseme o estómago con so pensar en marchar. Quizás se agora me preguntaran se me mudaría, inmediatamente diría que non, pero noutro momento ao mellor o reconsideraría. Xirouse e púxose diante miña. Estaba moi serio, pero brillábanlle os ollos, tanto que me vin reflexada naqueles ollos verdes que tanto me fascinaban.
-Aínda que ao mellor non é necesario, ¿non? Quero dicir que tamén hai unha posibilidade de que todo se solucione e non teñas que marchar.
-Ben, supoño que si -tamén supoño que lle custará un pouco dicirme directamente que quere que quede, pero faino indirectamente. Máis vale algo que nada. Aínda que tampouco debo aferrarme con demasiada forza.
-Trouxenche isto. Facíaseme moi raro vir sen traerche nada.
-Non facía falta -collín o paquete que me tendeu. Era pequeno e estaba envolto en papel dos paquetes cando se envían por correo. Desenvolvino. Había dous libros pequenos: un era Las mágicas aventuras de Coriandro de Sally Gardner e o outro, que era máis pequeno e delgado, Ben quiere a Ana de Peter Härtling. Tanto un coma o outro semellaban interesantes e volvín a sentir a mesma curiosidade de cando Lucas me regalou o primeiro libro-. Gracias. ¿E estes por que os elixiches? -el sorriu, o cal me sorprendeu.
-Despois de que os leas dígocho, ¿vale? Ben, Ainara. Vémonos o xoves pola tarde porque mañá teño que coidar a miña prima e a Daniela.
-Non -interrogoume coa mirada. Eu sorrín, esta vez íbao a sorprender eu-. Mañá volvo ao instituto. Así que vémonos mañá na clase.
-¡Que ben! Alégrome moito, pero... -de repente púxose serio, ¿qué ocorrería agora?- nadie saba que nos estivemos vendo. E preguntaranse...
-Non te preocupes, non son tonta.
-Tampouco quería dicir iso. Aínda que volvas ao instituto, seguimos polas tardes co de sempre, ¿non?
-¡Sí, claro!
-Nestas semanas tivemos algúns exames e nun par deles andiven algo frouxo e selectividade está á volta da esquina -volta á actual “normalidade”, relativamente. Parece ser que durante la semana lle fixera algo de falta as miñas “clases particulares”.
-Non hay problema. Apretamos un pouco e xa verás como non vas a andar frouxo en ningún examen máis.
-Grazas. Ata o xoves. ¡Adeus tía de Ainara! -díxoo elevando un pouco a voz para que miña tía o escoitara na caciña.
-Adeus Lucas -no mesmo intre no que el se foi, miña tía pasou, tan rápida como as sús pernas lle permitiron, da cociña, a estar sentada ó meu carón no safá, coa mirada pícara e interrogante.
-¿Que te traes con Lucas? ¿E como é que “un rapaz” ven a visitarte a túa casa?
-Non me traio nada con el. Lucas foi quen me levou ao hospital o día que me desmaiei na libraría de don Agustín. A parte de que vai na miña clase, viu todos os días a visitarme ao hospital e cando me deron a alta, ven a casa. Falamos e facemos os deberes... e regaloume algúns libros.
-Pero... -estaba pensando nalgo, con Elena podíase esperar de todo, aunque tivese case cincuenta anos- ¿El gústache? ¿E sabes se lle gustas?
-¡Ay, tía Elena! ¡Que cousas dis! Pero... tes algo de razón.
-¡Sempre acerto! Gústache, ¿verdade?
-Sí -menos mal que era miña tía e que sei que podo confiar nela-. E non sei se lle gusto, aínda que o dudo.
-Ay, sobriña. Normalmente estoy sempre de acordo contigo porque sempre tes razón cando falas. Pero esta vez, síntoo, teño que discrepar. Sabes dar consellos ós demáis e interpretar moi ben os xestos e sentimentos das persoas. Pero cando se trata de ti, non tes nin idea. Vin como te mira e sobre todo cando se foi vin como un rastro pasaba por eses ollos verdes tan bonitos que ten, pero iso seguro que ti xa o sabes. E estou por apostar que se non abortases, el mesmo se facía cargo do pequecho do seu mellor amigo, ese malnacido. ¿Seguro que non che dixo nada?
-¡Que poética estás hoxe! Non, home, ¡que va! Aínda que xa o estiven pensando. Segue vindo a verme, regaloume algúns libros bastante significativos e pídeme axuda non só cos deberes, senón tamén cando ten algún problema.
-Pois...
E ahí rematou a conversa. Miña tía fixo a cea xa que mañá teño que madrugar. Estou un pouco nerviosa porque levo casi un mes e medio sen ir ao instituto e non sei que vai suceder. Durante a cea miña tía non tocou máis o tema de Lucas. Logo, preto das dez, subín ao meu cuarto e deixei os dous libros na estantería. Cando me deitei, collín Ben quiere a Ana para comezalo. Era o máis pequeno e a curiosidade tirábame cara ese.
CONTINUARÁ
lunes, 25 de octubre de 2010
O machismo na sociedade actual
A cuestión do xénero está moi presente na actualidade debido á gran concienciación da sociedade do necesario que é chegar a unha igualdade e, obviamente, á gran información que temos hoxe en día, e que nos fai poder ter unha perspectiva sobre este asunto. Sen ir máis lonxe, hai cincuenta anos e, en medio da ditadura franquista de entón, era imposible ter este grao de información e de liberdade.
Falar de xénero non é falar unicamente dunha distinción de sexo, vai máis alá. Temos que pensar no importante que é á hora da elección do noso traballo. Cando unha nena lle di a seus pais que quere ser camioneira, albanel ou calquera cousa polo estilo, é a súa propia familia a que tenta sacarlle a idea da cabeza, ben porque non lle pareza adecuado, ben porque o consideren un traballo moi duro para unha muller,… e isto todo está relacionado co xénero e cos prexuízos que hai arredor del. Non temos máis que pensar que, se fose un neno o que expresase isto, os pais non porían o grito no ceo.
Por outra banda, tamén podemos reflexionar sobre o caso dos toureiros, non hai moito, unha muller deixou este mundo polos continuos problemas que tiña cos seus compañeiros baróns. Trátase da chamada Cristina Sánchez. E tamén hai casos de toureiros que se negaban a tourear nunha praza onde o fixese unha muller.
Por outra banda, non podemos esquecer falar dos xoguetes. Cando un pai pensa nun regalo para a súa filla véñenselle á cabeza as bonecas, as cociñiñas,… polo que se ten aínda a concepción de que a muller é a que coida ós nenos, a que se ocupa das tarefas do fogar,… Cando se pensa sobre o regalo do neno, fálase sobre coches, grúas,… Aquí se ve a gran diferenza, e isto sen mencionar que os xoguetes das nenas, tratándose da mesma cousa, como por exemplo unha bicicleta, son mais inofensivos e sinxelos mentres que os dos nenos son máis brutos.
Tampouco podemos esquecernos ó tratar a cuestión do xénero da chamada violencia machista ou de xénero. Na actualidade as mulleres vítimas desta violencia están máis protexidas e teñen a posibilidade de denunciar ás súas parellas. Ademais, contan co teléfono de axuda e denuncia 016.
Sobre esta cuestión, teño que dicir que estou de acordo en que a violencia de xénero se da só de homes cara mulleres posto que esta denominación supón un agravante á hora de xulgar ó acusado.
Non hai máis que ver a cantidade de denuncias e mortes de mulleres que hai ó longo do ano no noso país para darse conta do machismo que existe na nosa sociedade. E, adiantándome ás réplicas daqueles que non opinen coma min, teño que dicir que aínda que hai homes maltratados polas súas parellas, as denuncias non son comparables coas das mulleres e as mortes, non teño datos de que se dean.
Por outra banda, é certo de que sentirán vergoña de denunciar pero, tamén é certo, que ata que se comezou a apoiar ás mulleres con este tema, a fomentar con campañas de publicidade e con moitas outras cousas as súas denuncias, non se comezou a falar desta violencia entorno ó sexo oposto. Chega a resultar un pouco paradóxico, non? Hipócrita, diría eu, xa que cando eran eles os que podían maltratar e facer coas súas mulleres o que lles daba a gana porque, “eran súas”, non protestaban nin afirmaban seren eles maltratados tamén.
Nesta liña, podemos sinalar a película protagonizada por Amaia Salamanca “No estás sola, Sara”. Nela encarna o papel dunha rapaza maltratada polo seu mozo ó que finalmente deixa e logra denunciar aínda que a ameaza de morte. É un exemplo de cómo se pode saír dunha situación así, un exemplo de ánimo para as mulleres que sofren a violencia machista.
Por outra banda, os anuncios sexistas están á orde do día. Todos chegamos a ver a tan polémica campaña de Dolcce y Gabanna ou algúns dos anuncios de AXE. Neles a muller sempre aparece como un obxecto. Pero o anuncio de coches de segunda man de BMW tampouco queda atrás. Nel aparece a frase: “Sabes que non es o primeiro” xunto coa foto dunha muller rubia moi guapa. En que posición se nos sitúa ás mulleres? E, o máis importante, como pode haber mulleres que se presten a facer iso?
Pero anuncios tan inofensivos, aparentemente, como os do ambientador Airwick, non o son tanto. Neles aparecen como protagonistas, case sempre, atentas nais que se ocupan das labores da casa e de coidar ós fillos. Mentres, os seus homes traballan ou adícanse a tarefas creativas como compoñer partituras musicais.
Para rematar, só dicir que deberiamos darnos conta de que as diferenzas entre homes e mulleres, entre nenos e nenas están máis presentes do que se pensa aínda que, ás veces, temos tan asimilados certos prexuízos como poden ser o dos xoguetes,… que non nos damos conta. Na miña opinión, para rematar co machismo e con todas as diferenzas que teñan que ver co xénero, debemos educar ás futuras xeracións tratando do mesmo xeito a nenos e nenas e non establecendo diferenzas. Neno e nena teñen a mesma capacidade para poñer a mesa, para traballar dunha cousa ou doutra,… as diferenzas están presentes, unicamente, na nosa mente.
Penso que non é necesario dicir que certas maneiras de falar tamén potencian a desigualdade. Conceptos como que unha muller é unha “zorra” por manter relacións con varios homes e o home, pola contra, é un “machote” ó estar con varias mulleres, están fóra de século. Creo que son pensamentos medievais así como os de que algo aburrido é un “coñazo” e, algo divertido é “cojonudo”.
O camiño cara a igualdade aínda está case sen comezar a percorrer, é moito o que queda por facer pero, se todos pomos da nosa parte, ensinando e educando ben ós nosos nenos, denunciando todas as condutas ofensivas,… chegaremos a conseguir unha sociedade sen prexuízos e sen discriminacións por razón de xénero nun futuro.
Falar de xénero non é falar unicamente dunha distinción de sexo, vai máis alá. Temos que pensar no importante que é á hora da elección do noso traballo. Cando unha nena lle di a seus pais que quere ser camioneira, albanel ou calquera cousa polo estilo, é a súa propia familia a que tenta sacarlle a idea da cabeza, ben porque non lle pareza adecuado, ben porque o consideren un traballo moi duro para unha muller,… e isto todo está relacionado co xénero e cos prexuízos que hai arredor del. Non temos máis que pensar que, se fose un neno o que expresase isto, os pais non porían o grito no ceo.
Por outra banda, tamén podemos reflexionar sobre o caso dos toureiros, non hai moito, unha muller deixou este mundo polos continuos problemas que tiña cos seus compañeiros baróns. Trátase da chamada Cristina Sánchez. E tamén hai casos de toureiros que se negaban a tourear nunha praza onde o fixese unha muller.
Por outra banda, non podemos esquecer falar dos xoguetes. Cando un pai pensa nun regalo para a súa filla véñenselle á cabeza as bonecas, as cociñiñas,… polo que se ten aínda a concepción de que a muller é a que coida ós nenos, a que se ocupa das tarefas do fogar,… Cando se pensa sobre o regalo do neno, fálase sobre coches, grúas,… Aquí se ve a gran diferenza, e isto sen mencionar que os xoguetes das nenas, tratándose da mesma cousa, como por exemplo unha bicicleta, son mais inofensivos e sinxelos mentres que os dos nenos son máis brutos.
Tampouco podemos esquecernos ó tratar a cuestión do xénero da chamada violencia machista ou de xénero. Na actualidade as mulleres vítimas desta violencia están máis protexidas e teñen a posibilidade de denunciar ás súas parellas. Ademais, contan co teléfono de axuda e denuncia 016.
Sobre esta cuestión, teño que dicir que estou de acordo en que a violencia de xénero se da só de homes cara mulleres posto que esta denominación supón un agravante á hora de xulgar ó acusado.
Non hai máis que ver a cantidade de denuncias e mortes de mulleres que hai ó longo do ano no noso país para darse conta do machismo que existe na nosa sociedade. E, adiantándome ás réplicas daqueles que non opinen coma min, teño que dicir que aínda que hai homes maltratados polas súas parellas, as denuncias non son comparables coas das mulleres e as mortes, non teño datos de que se dean.
Por outra banda, é certo de que sentirán vergoña de denunciar pero, tamén é certo, que ata que se comezou a apoiar ás mulleres con este tema, a fomentar con campañas de publicidade e con moitas outras cousas as súas denuncias, non se comezou a falar desta violencia entorno ó sexo oposto. Chega a resultar un pouco paradóxico, non? Hipócrita, diría eu, xa que cando eran eles os que podían maltratar e facer coas súas mulleres o que lles daba a gana porque, “eran súas”, non protestaban nin afirmaban seren eles maltratados tamén.
Nesta liña, podemos sinalar a película protagonizada por Amaia Salamanca “No estás sola, Sara”. Nela encarna o papel dunha rapaza maltratada polo seu mozo ó que finalmente deixa e logra denunciar aínda que a ameaza de morte. É un exemplo de cómo se pode saír dunha situación así, un exemplo de ánimo para as mulleres que sofren a violencia machista.
Por outra banda, os anuncios sexistas están á orde do día. Todos chegamos a ver a tan polémica campaña de Dolcce y Gabanna ou algúns dos anuncios de AXE. Neles a muller sempre aparece como un obxecto. Pero o anuncio de coches de segunda man de BMW tampouco queda atrás. Nel aparece a frase: “Sabes que non es o primeiro” xunto coa foto dunha muller rubia moi guapa. En que posición se nos sitúa ás mulleres? E, o máis importante, como pode haber mulleres que se presten a facer iso?
Pero anuncios tan inofensivos, aparentemente, como os do ambientador Airwick, non o son tanto. Neles aparecen como protagonistas, case sempre, atentas nais que se ocupan das labores da casa e de coidar ós fillos. Mentres, os seus homes traballan ou adícanse a tarefas creativas como compoñer partituras musicais.
Para rematar, só dicir que deberiamos darnos conta de que as diferenzas entre homes e mulleres, entre nenos e nenas están máis presentes do que se pensa aínda que, ás veces, temos tan asimilados certos prexuízos como poden ser o dos xoguetes,… que non nos damos conta. Na miña opinión, para rematar co machismo e con todas as diferenzas que teñan que ver co xénero, debemos educar ás futuras xeracións tratando do mesmo xeito a nenos e nenas e non establecendo diferenzas. Neno e nena teñen a mesma capacidade para poñer a mesa, para traballar dunha cousa ou doutra,… as diferenzas están presentes, unicamente, na nosa mente.
Penso que non é necesario dicir que certas maneiras de falar tamén potencian a desigualdade. Conceptos como que unha muller é unha “zorra” por manter relacións con varios homes e o home, pola contra, é un “machote” ó estar con varias mulleres, están fóra de século. Creo que son pensamentos medievais así como os de que algo aburrido é un “coñazo” e, algo divertido é “cojonudo”.
O camiño cara a igualdade aínda está case sen comezar a percorrer, é moito o que queda por facer pero, se todos pomos da nosa parte, ensinando e educando ben ós nosos nenos, denunciando todas as condutas ofensivas,… chegaremos a conseguir unha sociedade sen prexuízos e sen discriminacións por razón de xénero nun futuro.
domingo, 17 de octubre de 2010
Cuarto 136
CAPÍTULO 7
O próximo martes é san Valentín. No instituto, todo o mundo está revolucionado, desde os cativos da ESO, ata os do Bacharelato, preparando adornos e un buzón para cartas. A mín nunca me pareceu un día tan importante. Se queres a alguén de verdade, demóstrase cada día, non unha vez ao ano. Aínda que, claramente isto nunca llo comentei aos meus amigos.
Entrei na clase. Alicia aínda non chegara pero o resto dos meus compañeiros xa estaban todos, agás Jose. Sentei agardando a que rematara xa o día para marchar para a casa e comezar un largo fin de semana. Esta é a terceira clase de lingua española esta semana e xa fai dúas que non visito a Ainara. Estiven pensando en ir a súa casa, pero non son quen de facelo.
Despois de cincuenta minutos soa o timbre. Son o último en recoller e dirixinme á porta para saír.
-Lucas, ¿falaches con Ainara últimamente?
-Non, aínda non -acerqueime a Alicia despois de pechar a porta, adiviñando que o que íbamos a falar non lle incumbía a ninguén máis.
-Sei que non son ninguén para entrometerme entre vos...
-¿Nos? Non hai un nosoutros. Só a estou axudando.
-Sí claro, de momento -díxoo baixo pero o suficiente para que o escoitara e que se me grabara na cabeza-. Pero creo que deberías ir a vela.
-¿E cres que non o sei? -todos estes días estiven furioso comigo mesmo por non ser capaz de facelo. Non sei con que cara mirala- Estiven pensando moito estes días. Eu sei que ela non ten a culpa, pero no fondo estoulla botando continuamente por cambiar tanto a miña vida. E ódiome por iso.
-E en lugar de agradecerllo, cúlpala -co montón de suspenso que tivera este curso, nunca me enfadara cun mestre, pero nese momento ver que Alicia adiviñaba todo o que pasaba pola miña mente, desquiciábame.
-Seino, pero é o que sinto.
-Está ben, pero deberías facer un esforzo e ir visitala, tampouco vai ser fácil para ela. Si o fora, ela mesma che contaría todo e non che ensinaría eu a carta. E despois do que pasou, agradecerache a compañía.
-Non sei, supoño. Ben, que eu lera a carta non ten por que afectarlle tanto -creo que se me escapa algo xa que tal e como fala Alicia parece que sucedera algo terrible.
-Lucas, ¿non sabes o que ocorreu o venres realmente? -neguei. Estábame asustando. Cando me jun Ainara estaba perfectamente. Se pola miña culpa lle pasase algo, non mo perdoaría- Pois... despois de que te foras, Ainara saiu detrás túa e debeu marearse ou algo así e caiu polas escaleiras.
-¿E está ben? -durante toda a mañá do venres tivera un mal presentimento e sentín ben.
-Está relativamente ben. Con todo, esa caída aforroulle o ter que elixir se ter ou non o bebé. Provocoulle o aborto -caíseme a alma ós pés. Non sei se iso era bo ou malo pero agora estaba totalmente seguro de que tiña que ir visitar a Ainara.
-Non debín reaccionar así, tiña que quedar e falar con ela, en vez de saír correndo.
-Lucas, agora non te tortures. Non vale a pena. Non foi culpa túa e, ademáis, Ainara, e sábelo moi ben creo eu, non che botará nada á cara. En todo isto non hai culpables, só vítimas e o único que pode sentirse culpable é Jose -calmeime bastante, nunca crin que falar con alguén solucionara tanto as cousas-. Vai visitala e falade tranquilamente. As cousas non poden ir a peor -parecía tan convencda diso que ata eu mo crín.
-Si, tes razón. Creo que irei o martes, así este fin de semana podo buscar algo que levarlle.
-¡Elixe ben! Xa que o día ben o merece. Veña, vaite. Ata o luns.
-Adeus.
O instituto xa estaba totalmente baleiro, só quedaban algúns profesores e o bedel e xa estaban comezando a traballar as señoras da limpeza. Encántame o instituto así. Todo tranquilidade. Cando estou cos meus compañeiros sentíame obrigado a comportarme dunha maneira moi diferente a como son en realidade. Ao principio non me custaba nada, era moi fácil finxir. Sen embargo agora, ó estar tanto tempo con Ainara, vendo como confía tanto en min, cústame moito ocultar todo isto ós demáis xa que ela saca o mellor de min e coñece ó verdadeiro Lucas. De feito cando un mestre pasaba lista e a nombraba, tiña que aguantar e calar. Con todo, parecíame moi raro que ninguén se preocupara por ela. Pasa cando alguén é demasiado tímido, pois a timidez oculta todo, tanto o bo como o malo.
Esta tarde e mañán aproveitarei para mercarlle algo a Ainara, a ver se acerto, como cando lle comprei o libro de Hector Malot, ata a min me gustou. Recomendareillo a Jose para que aprenda a superar as malas rachas con axuda de outras persoas, e non coa da bebida.
CONTINUARÁ
Venres, 10 de febreiro
O luns foi o único día que faltei ao instituto. O martes, mércores e xoves fun e estoume dando conta de que todo o que fixen na clase para axudar a Ainara converteuse nun costume: tomar apuntes, subliñar nos libros, facer e corrixir os deberes. Nestas semanas tiven varios exames, aprobei máis que en toda a primeira avaliación, incluso recuperei as que me quedaran na primeira. Tampouco fun a ver a Ainara. Non estaba enfadado con ela por ocultarme a verdade, sei que o fixo con boa intención. O próximo martes é san Valentín. No instituto, todo o mundo está revolucionado, desde os cativos da ESO, ata os do Bacharelato, preparando adornos e un buzón para cartas. A mín nunca me pareceu un día tan importante. Se queres a alguén de verdade, demóstrase cada día, non unha vez ao ano. Aínda que, claramente isto nunca llo comentei aos meus amigos.
Entrei na clase. Alicia aínda non chegara pero o resto dos meus compañeiros xa estaban todos, agás Jose. Sentei agardando a que rematara xa o día para marchar para a casa e comezar un largo fin de semana. Esta é a terceira clase de lingua española esta semana e xa fai dúas que non visito a Ainara. Estiven pensando en ir a súa casa, pero non son quen de facelo.
Despois de cincuenta minutos soa o timbre. Son o último en recoller e dirixinme á porta para saír.
-Lucas, ¿falaches con Ainara últimamente?
-Non, aínda non -acerqueime a Alicia despois de pechar a porta, adiviñando que o que íbamos a falar non lle incumbía a ninguén máis.
-Sei que non son ninguén para entrometerme entre vos...
-¿Nos? Non hai un nosoutros. Só a estou axudando.
-Sí claro, de momento -díxoo baixo pero o suficiente para que o escoitara e que se me grabara na cabeza-. Pero creo que deberías ir a vela.
-¿E cres que non o sei? -todos estes días estiven furioso comigo mesmo por non ser capaz de facelo. Non sei con que cara mirala- Estiven pensando moito estes días. Eu sei que ela non ten a culpa, pero no fondo estoulla botando continuamente por cambiar tanto a miña vida. E ódiome por iso.
-E en lugar de agradecerllo, cúlpala -co montón de suspenso que tivera este curso, nunca me enfadara cun mestre, pero nese momento ver que Alicia adiviñaba todo o que pasaba pola miña mente, desquiciábame.
-Seino, pero é o que sinto.
-Está ben, pero deberías facer un esforzo e ir visitala, tampouco vai ser fácil para ela. Si o fora, ela mesma che contaría todo e non che ensinaría eu a carta. E despois do que pasou, agradecerache a compañía.
-Non sei, supoño. Ben, que eu lera a carta non ten por que afectarlle tanto -creo que se me escapa algo xa que tal e como fala Alicia parece que sucedera algo terrible.
-Lucas, ¿non sabes o que ocorreu o venres realmente? -neguei. Estábame asustando. Cando me jun Ainara estaba perfectamente. Se pola miña culpa lle pasase algo, non mo perdoaría- Pois... despois de que te foras, Ainara saiu detrás túa e debeu marearse ou algo así e caiu polas escaleiras.
-¿E está ben? -durante toda a mañá do venres tivera un mal presentimento e sentín ben.
-Está relativamente ben. Con todo, esa caída aforroulle o ter que elixir se ter ou non o bebé. Provocoulle o aborto -caíseme a alma ós pés. Non sei se iso era bo ou malo pero agora estaba totalmente seguro de que tiña que ir visitar a Ainara.
-Non debín reaccionar así, tiña que quedar e falar con ela, en vez de saír correndo.
-Lucas, agora non te tortures. Non vale a pena. Non foi culpa túa e, ademáis, Ainara, e sábelo moi ben creo eu, non che botará nada á cara. En todo isto non hai culpables, só vítimas e o único que pode sentirse culpable é Jose -calmeime bastante, nunca crin que falar con alguén solucionara tanto as cousas-. Vai visitala e falade tranquilamente. As cousas non poden ir a peor -parecía tan convencda diso que ata eu mo crín.
-Si, tes razón. Creo que irei o martes, así este fin de semana podo buscar algo que levarlle.
-¡Elixe ben! Xa que o día ben o merece. Veña, vaite. Ata o luns.
-Adeus.
O instituto xa estaba totalmente baleiro, só quedaban algúns profesores e o bedel e xa estaban comezando a traballar as señoras da limpeza. Encántame o instituto así. Todo tranquilidade. Cando estou cos meus compañeiros sentíame obrigado a comportarme dunha maneira moi diferente a como son en realidade. Ao principio non me custaba nada, era moi fácil finxir. Sen embargo agora, ó estar tanto tempo con Ainara, vendo como confía tanto en min, cústame moito ocultar todo isto ós demáis xa que ela saca o mellor de min e coñece ó verdadeiro Lucas. De feito cando un mestre pasaba lista e a nombraba, tiña que aguantar e calar. Con todo, parecíame moi raro que ninguén se preocupara por ela. Pasa cando alguén é demasiado tímido, pois a timidez oculta todo, tanto o bo como o malo.
Esta tarde e mañán aproveitarei para mercarlle algo a Ainara, a ver se acerto, como cando lle comprei o libro de Hector Malot, ata a min me gustou. Recomendareillo a Jose para que aprenda a superar as malas rachas con axuda de outras persoas, e non coa da bebida.
CONTINUARÁ
sábado, 9 de octubre de 2010
A beleza na sociedade actual
Todos sabemos que na actualidade o estereotipo de beleza seguido e alabado por toda a sociedade é unha delgadeza extrema, tan extrema que, ás veces, chega a desembocar en graves enfermidades.
O modelo estrela de beleza en cada momento da historia foi moi diferente para as mulleres ainda que o dos homes a penas variou. Se vemos unha escultura da antiga Grecia, observaremos que o modelo de home atlético da época non difire case nada, ou nada, do estereotipo actual.
Sen embargo, para as mulleres isto é moi diferente. Se observamos a venus de Willendorf atoparémonos cunha muller con peitos e cadeiras enormes, algo que na actualidade sería impensable. Esta venus sería unha especie de amuleto de fertilidade.
Por outra banda, sen ir máis lonxe, “As tres gracias” de Rubbens tamén eran mulleres que na actualidade se tachan de obesas. Todo isto amosa como os estereotipos cambiaron e, na miña opionión, non melloraron.
É ben sabido que os modelos de beleza ían cambiando dependendo do momento, isto é, en épocas de abundancia a liña seguida era a da delgadeza mentras que, pola contra, en momentos de crise era ben visto un modelo de muller con curvas. Dalgún xeito, así tamén se marcaba cales eran as persoas que tiñan o poder.
Na actualidade milleiros de adolescentes sofren enfermidades como consecuencia da súa obsesión por entrar dentro do estereotipo de beleza e tratar de parecerse a modelos que desfilan nas pasarelas e que dan unha imaxe nada saudable.
A anorexia e a bulimia son dúas enfermidades padecidas por rapazas, na súa maioría, e, cada vez máis, hai nenas que as están a padecer. Un informe sobre a poboación adolescente española descobre que case a metade das rapazas , un 46% , vense gordas e intentan por diversos medios perder peso. Isto será para moitas o comezo do camiño que leva a anorexia.
Tamén sabemos que moitas mulleres famosas pola súa beleza ou elegancia eran anoréxicas, como a emperatriz Sisi ou a duquesa de Windsor, que dicía que nunca un é demasiado rico nin demasiado delgado.
A anorexia caracterízase pola restricción da inxesta de alimentos o cal produce unha gran perda de peso. Sen embargo, as rapazas que padecen esta enfermidade vense gordas e ó pedirlle que elixan cal é a súa silueta de entre varias, elixen aquel amáis gorda. Elas realmente vense así, distorsionan a realidade. Pero isto non é todo. É impresionante como para estas rapazas a extrema delgadeza é algo desexado, algo que admiran e que lles parece a perfección.
Por outra banda, a bulimia é outra enfermidade de carácter psicológico así como a anorexia. As persoas que padecen bulimia teñen unha baixa autoestima, séntense culpables por comer demasiado, adoitan provocarse vómitos,… e como consecuencia presentan oscilacións bruscas do peso corporal. Todo isto sen nomear que ó provocarse vómitos están pouco a pouco abrasando o esófago.
Pois ben, cal é a miña intención con este artigo?? Que pretendo dicir??? É ben sinxelo. Este problema, estas enfermidades que estamos a provocar nas adolescentes é un problema social. Paréceme moi hipócrita que todos votemos as mans á cabeza cando observamos a rapazas con desaxustes deste tipo pero, sen embargo, ninguén pon medios para evitalo.
Nas pasarelas aparecen modelos que claramente deben ter problemas de alimentación, as tallas que están desfilando oscilan entre a 34 e a 38 (e estou sendo demasiado xenerosa) cando a realidade é que as mulleres de a pé non utilizan esas tallas.
Todos os intentos por tentar evitar que desfilen rapazas con esas características, na miña opinión, foron fallidos porque as modelos seguen estando demasiado fracas. Imos ver un exemplo que demostra a loucura da sociedade actual:
Na semana da moda feminina de Milán exclúese á diseñadora Elena Miró do desfile xa que se adica a vestir a mulleres a partires da talla 44. Que vos parece?? Eu penso que é normal que a exclúan, non?? Unha muller coa talla 44 é unha obesa, obviamente. Claro que si!!!! Pero unha modelo do talle 34 está perfectísima, non???
Que hipócritas estamos sendo!!! Iso é o que estamos a facer para evitar as enfermedades alimenticias dos nosos fillos?? Porque, por se non o sabedes, a talla máis usada en Italia e en toda Europa é a 44 e non a 38, asíque sería máis normal que as modelos usasen esa talla non?? Pois ó parecer, o presidente da Cámara italiana da moda que organiza os desfiles non opina o mesmo e, polo tanto, decide excluir a esta diseñadora de “tallas grandes”. Que gran idea!!! Deste xeito seguro que conseguimos que o 100% das adolescentes rematen padecendo anorexia, bulimia ou algún trastorno alimentario polo estilo.
Para rematar, dado que estas enfermidades se tratan dunha doenza en gran parte social, deberían incrementarse as campañas publicitarias que contrarrestasen a nefasta influenza do modelo de beleza da talla 36, aínda que, o máis correcto sería evitar que esa fose a talla que desfile.
Quérete tal é como es e non desexes ser unha desas bonecas irreais que aparecen nas revistas.
O modelo estrela de beleza en cada momento da historia foi moi diferente para as mulleres ainda que o dos homes a penas variou. Se vemos unha escultura da antiga Grecia, observaremos que o modelo de home atlético da época non difire case nada, ou nada, do estereotipo actual.
Sen embargo, para as mulleres isto é moi diferente. Se observamos a venus de Willendorf atoparémonos cunha muller con peitos e cadeiras enormes, algo que na actualidade sería impensable. Esta venus sería unha especie de amuleto de fertilidade.
Por outra banda, sen ir máis lonxe, “As tres gracias” de Rubbens tamén eran mulleres que na actualidade se tachan de obesas. Todo isto amosa como os estereotipos cambiaron e, na miña opionión, non melloraron.
É ben sabido que os modelos de beleza ían cambiando dependendo do momento, isto é, en épocas de abundancia a liña seguida era a da delgadeza mentras que, pola contra, en momentos de crise era ben visto un modelo de muller con curvas. Dalgún xeito, así tamén se marcaba cales eran as persoas que tiñan o poder.
Na actualidade milleiros de adolescentes sofren enfermidades como consecuencia da súa obsesión por entrar dentro do estereotipo de beleza e tratar de parecerse a modelos que desfilan nas pasarelas e que dan unha imaxe nada saudable.
A anorexia e a bulimia son dúas enfermidades padecidas por rapazas, na súa maioría, e, cada vez máis, hai nenas que as están a padecer. Un informe sobre a poboación adolescente española descobre que case a metade das rapazas , un 46% , vense gordas e intentan por diversos medios perder peso. Isto será para moitas o comezo do camiño que leva a anorexia.
Tamén sabemos que moitas mulleres famosas pola súa beleza ou elegancia eran anoréxicas, como a emperatriz Sisi ou a duquesa de Windsor, que dicía que nunca un é demasiado rico nin demasiado delgado.
A anorexia caracterízase pola restricción da inxesta de alimentos o cal produce unha gran perda de peso. Sen embargo, as rapazas que padecen esta enfermidade vense gordas e ó pedirlle que elixan cal é a súa silueta de entre varias, elixen aquel amáis gorda. Elas realmente vense así, distorsionan a realidade. Pero isto non é todo. É impresionante como para estas rapazas a extrema delgadeza é algo desexado, algo que admiran e que lles parece a perfección.
Por outra banda, a bulimia é outra enfermidade de carácter psicológico así como a anorexia. As persoas que padecen bulimia teñen unha baixa autoestima, séntense culpables por comer demasiado, adoitan provocarse vómitos,… e como consecuencia presentan oscilacións bruscas do peso corporal. Todo isto sen nomear que ó provocarse vómitos están pouco a pouco abrasando o esófago.
Pois ben, cal é a miña intención con este artigo?? Que pretendo dicir??? É ben sinxelo. Este problema, estas enfermidades que estamos a provocar nas adolescentes é un problema social. Paréceme moi hipócrita que todos votemos as mans á cabeza cando observamos a rapazas con desaxustes deste tipo pero, sen embargo, ninguén pon medios para evitalo.
Nas pasarelas aparecen modelos que claramente deben ter problemas de alimentación, as tallas que están desfilando oscilan entre a 34 e a 38 (e estou sendo demasiado xenerosa) cando a realidade é que as mulleres de a pé non utilizan esas tallas.
Todos os intentos por tentar evitar que desfilen rapazas con esas características, na miña opinión, foron fallidos porque as modelos seguen estando demasiado fracas. Imos ver un exemplo que demostra a loucura da sociedade actual:
Na semana da moda feminina de Milán exclúese á diseñadora Elena Miró do desfile xa que se adica a vestir a mulleres a partires da talla 44. Que vos parece?? Eu penso que é normal que a exclúan, non?? Unha muller coa talla 44 é unha obesa, obviamente. Claro que si!!!! Pero unha modelo do talle 34 está perfectísima, non???
Que hipócritas estamos sendo!!! Iso é o que estamos a facer para evitar as enfermedades alimenticias dos nosos fillos?? Porque, por se non o sabedes, a talla máis usada en Italia e en toda Europa é a 44 e non a 38, asíque sería máis normal que as modelos usasen esa talla non?? Pois ó parecer, o presidente da Cámara italiana da moda que organiza os desfiles non opina o mesmo e, polo tanto, decide excluir a esta diseñadora de “tallas grandes”. Que gran idea!!! Deste xeito seguro que conseguimos que o 100% das adolescentes rematen padecendo anorexia, bulimia ou algún trastorno alimentario polo estilo.
Para rematar, dado que estas enfermidades se tratan dunha doenza en gran parte social, deberían incrementarse as campañas publicitarias que contrarrestasen a nefasta influenza do modelo de beleza da talla 36, aínda que, o máis correcto sería evitar que esa fose a talla que desfile.
Quérete tal é como es e non desexes ser unha desas bonecas irreais que aparecen nas revistas.
sábado, 2 de octubre de 2010
Cuarto 136
E aquí outro capítulo de Cuarto 136. Neste coñeceremos máis a unha personaxe importante. Xa pasou bastante tempo desde que Lucas soubo o quen lle fixo dano a Ainara. ¿Como o estará levando?
CAPÍTULO 6
Luns, 6 de febreiro
Estaba chovendo, e no camiño cara as canchas encontreime con moitos dos meus compañeiros. Nin se extrañaban ao ver que un luns pola mañá non me dirixía ao instituto. As canchas estaban xunto ao parque de xogos infantís á beira do río. Había unhas gradas metálicas nas que vin a alguén sentado cun balón de baloncesto. Era Jose.
Sentín un volcán rebentando no meu peito, toda a angustia encerrada converteuse en ira. Unha ira que iba a dirixir cara o meu mellor amigo, por incrible que parecese. Ata eu mesmo me estaba asustando do que sentía. Levaba toda a semana anterior buscándoo para axustar contas con el, pero non viu á clase. O fin de semana pasado estiven vendo unhas fotos, lembrei que cando eramos pequenos viñemos a esta cancha a xogar ao baloncesto. Anos máis tarde, viñamos para descargar enerxía se nos cabreáramos. Era o sitio ideal. Acelerei o paso e dirixinme cara el.
Un segundo antes de pegarlle vin no seu rostro sorpresa misturada con incomprensión. Naquel momento as súas explicacións parecíanme banais, así que non lle din nin tempo para iso. Aquel primer golpe foi unha liberación. Toda a tensión, o estrés e a preocupación acumuladas descargáronse no primeiro puñetazo que lle din a Jose en toda a nosa amizade. Aquilo doíame máis a min que a el, nunca pensei que o faría algún día. Despois senteime nas gradas e quedamos os dous alí, baixo a chuvia. Eu, case arrepentido e el, case inconsciente.
Sabía que tiña que comezar a falar el, pero fíxeno eu.
-¿Por que non me contas o que ocorreu o sábado? -pensei que seguiría como durmido pero de repente sentín a ira e a dor que emanaba del. Incluso me asustei.
-¿A ti que máis che ten? ¿Por que reaccionas así, como si che afectara? ¿E quen te cres que es para intentar xulgarme? -estábame volvendo a enfadar, ¿desde cando Jose se volvera tan imbécil?
-¡Pois si que me ten!, desde o mesmo momento en que implicaches na túa loucura a Ainara. E, críame o teu mellor amigo igual que ti eras o meu -quedóuseme mirando como tentando averiguar algo sen preguntar, funcionoulle:
-Así que Ainara é a rapaza da que me falaches fai tempo -non mo preguntaba, afirmábao.
-Iso a ti non che incumbe. E non vin aquí para falarche de Ainara. Soamente preciso saber que ocorreu o sábado. ¿Por que bebeches tanto?
-Mira, déixame en paz, xa teño bastantes problemas como para aguanta agora as túas preguntiñas de neno mimado -agora si que non o soportei máis. Levanteime furioso e planteime diante del.
-¡Eu, neno mimado! Eu non vou por ahí emborrachándome e violando á primeira rapaza que encontre. E que eu sepa non fuches a vela ó hospital nin á súa casa e xa fai máis dun mes de todo o sucedido -non sei se me estaba facendo caso ou non, parecía estar noutra parte-. Supoño que asumirás as consecuencias e faraste cargo dese bebé -esta vez miroume sorprendido.
-¿Está embarazada?
Iso si que era a gota que colma o vaso. Dinlle outro puñetazo, estaba realmente cabreado con aquela nova versión de Jose. Con todo, esta vez defendeuse.
CONTINUARÁ
Pasou moito tempo, que é de Ainara? Saberase a próxima semana.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)