Cuarto 136

E xa está aquí o capítulo 2 traducido ao galego:

Luns, 16 de Xaneiro

Espertei. Había claridade no cuarto. Estaba empapada nunha suor fría. Tan fría como a noite do sábado. Lisa, a enfermeira, estaba preparando a cama do lado, polo visto tería compañeira.
-¡Bos días, Ainara!
-Bos días, Lisa. Pareces contenta.
-¡Para non estalo! O director acábame de ascender. Agora son a xefa das enfermeiras.
-Alégrome moito por ti.
-¡Grazas! Agora che traio o almorzo -iba a marchar, pero debeu de lembrarse de algo porque sacou un pequeno sobre do peto da bata-. Un rapaz deixou isto para ti.
Quedeime de pedra, ¿un sobre para min? E a pregunta importante, ¿de que rapaz? Oxalá que sexa de Lucas. Solo de pensar que sexa de Jose póñenseme os pelos de punta.
Dinlle a volta ao sobre, por se tiña algún nome. Temblábanme as mans. A suor fría da noite aumentaba a causa dos nervios e as preocupacións. ¡Non había ningún nome! Dentro había un papel pregado dun caderno e o resgardo dunha librería cercana ao hospital. ¡Que extraño! Desdobrei o papel. Era unha carta. Mirei donde debería estar a firma. Era a de Lucas. Tiven dúas sensacións: a de alivio por non ser de Jose e a de unha gran emoción e curiosidade por saber que diría:

Ainara,
Perdoa se onte me fun dunha forma brusca, pero supoño que a ti che pasa o mesmo; tiña demasiadas cousas na cabeza e necesitaba despexala.

Canta razón ten. Non sei se el a despexaría, pero eu teñoa máis nublada que o Everest nun día de néboa.

Sei que o estás pasando moi mal, pero quero que sepas que contas co meu completo apoio para o que sexa. E que podes confiar en min. Referente aos deberes non dudes que chos leve. Tamén, se che interesa, informareite do que pase na clase.

Parece que vai en serio. Se no fondo é un ceo.

Sei que cho dixen xa pero, que sepas que por min nadie saberá nada.
Con todo o cariño do mundo,

Lucas.

Xa non podo ter dúbidas, podo confiar plenamente nel. Grapado á carta hai un papel pequeniño.

P.S.: Pídelle a alguén que vaia á librería do resgardo e, que colla unha cousa que hai. Para que se che pasen estes días voando.

Lisa chegou co almorzo. Era a persoa perfeta.
-Lisa, ¿tes algún momento libre máis tarde?
-Si, agora teño un descanso. ¿Que queres?
-Que vaias a esta librería e que recollas algo que hai alí para min, por favor.
-Si, claro que podo, ¿que é?
-Nin idea.
Dinlle o resgardo da librería a Lisa e foise. Unha hora despois, Lisa estaba de volta, cun paquete. Abrino. Era un libro, Sin familia de Hector Malot. Dinlle a volta para ver o resumo. Non tiña, polo título semellaba interesante e sentín unha gran curiosidade de porque Lucas elixira aquel libro. Se mo daba, sería por algo. Pasei o resto do día tumbada na cama. Entre o libro e as visitas de Lisa, fóiseme o día voando. Se o resto iban a ser como ese, seguro que se cumpría o propósito de Lucas. Ou iso espero.

CONTINUARÁ

                     
Neste capítulo presenteivos un libro. A primeira vez que o lin tiña eu 14 anos e gustoume moitísimo. Este  autor francés ensínanos a través das viaxes de Rèmi por Francia e Inglaterra uns principios morais e educativos ademáis da importancia do amor e a amizade sobre todo o material. A pesar de ser unha obra escrita a finais do século XIX, o que nos ensina ben o podemos levar a práctica hoxe, no século XXI, e debemos telo moi en conta.
Nesta obra nárrase como Rèmi un neno de oito anos se entera de que súa nai, a señora Barberin, en realidade adoptouno tras encontralo nunha  rúa de París cando era un recén nacido. O seu padrastro ahora inválido véndeo a un artista da rúa chamado Vitalis que se encargará de educalo mentras recorre Francia cunha compañía de teatro. Así comeza unha longa aventura que o levará ata encontrar a súa verdadeira familia.
Aquí vos deixo un enlace a un documento .pdf no que está o libro completo por se vos entrou a curiosidade ( http://adarleatomos.webs.com/Malot%20Hector-Sin%20Familia.pdf ). E para os que non son moito de libros,  esta novela tamén foi adaptado ao cine e tamén foi adaptada ao anime xaponés.