Cuarto 136

CAPÍTULO 3

Martes, 17 de Xaneiro

A mañán do martes paseina igual que a do luns. O médico viume ver, non me dixo nada novo. Xa acabei de comer e Lisa levou a bandexa, aínda que non sei se se lle pode chamar comida, a de miña nai está moito mellor. Iba a coller o libro, para seguir lendo, cando soou o teléfono. Collino pensando que podería ser miña nai ou algún familiar, ou incluso alguén que se equivocara de número. Cando me acerquei o teléfono á orella, escoitei:
-Síntoo moitísimo -era... Jose. Quedeime de pedra. A última persoa á que querería escoitar era, sen lugar a dudas, el. Todo sucedeu moi rápido. Lisa entrou. Díxome que Lucas estaba chegando. Dous ou catro segundos máis tarde, entrou Lucas. Viume co teléfono na man. Colguei inmediatamente.
Lisa foise e Lucas sentou no mesmo taburete. Debía ter mala cara porque me dixo:
-¿Estás ben? ¿Ocorreu algo? -non podo dicirlle nada referente a Jose, por agora.
-Tranquilo, todo está ben -era mellor cambiar de tema- ¿Que tal no instituto?
-De momento todo igual que sempre.
-Nadie fixo preguntas nin nada polo estilo, ¿verdade? -estaba completamente segura de que así era.
-Non -parecía extrañado, pero eu non-. Pero...
-¿Que? -estábame preocupando.
-A mestra de Literatura, mentras explicaba sintaxe, deume a entender que sabía algo do ocorrido.
-Pero, ¿como? -preguntábamo máis a min que a el, pero foi Lucas quen respondeu, aínda que a miña resposta era a mesma.
-Non sei -semellaba incómodo-. ¿Xa comezaches o libro?
-Si -non sabía que dicir. ¿Ainara donde está a túa educación?-, moitas grazas polo libro. Non tiñas por que mercarme nada. ¿Por que elixiches ese?
-Pois a verdade... Foi Alicia, a de literatura. Levouno á clase, leunos un fragmento e gustoume. Rèmi é un personaxe con moitas preocupacións e problemas, pero ao final todo lle sae ben -miroume, outra vez, desa maneira tan especial que non fun capaz de miralo, outra vez-. Da mesma forma que todo isto solucionarase e acabará ben.
-Seino, pero teño medo -moito medo-. Non sei que facer, nin que vai suceder. Non o sei -aquela situación de permanente espera estábame empezando a angustiar.
-Ei -levantoume a cara coa súa man suave-, tranquila. Todo vai salir ben -realmente parecía convencido diso-, e... eu axudareiche. Podes contar comigo para o que sexa.
Quedámonos en silencio uns minutos. Cada un buceando nos seus propios pensamentos. Sen saber ben que decir. Tal como a min me gustaba, foi el quen tomou a iniciativa.
-¿Gústache o libro?
-Si, moito. ¿Léchelo?
-Cando Alicia o trouxo, collino na biblioteca e agora estouno lendo.
-Nadie o crería -a calquera lle parecería moi extraño: Lucas lendo un libro-. Pero segundo vou descubrindo, todos temos dobre personalidade -sorrín, da mellor forma que puiden pero, a pesar de todo, sentoume ben rirme un pouco.
Pasámonos a seguinte hora falando, ou ben sobre o libro, ou o instituto, ou ben sobre o pasado. Facíaseme moi raro estar falando con el da miña vida. Non mo podía crer, pero tampouco fixen nada para alterar ese momento con tonterías. Xa era tarde, e Lucas tiña que marchar.
-Ben, vémonos mañán -díxomo con ese sorriso esperanzador, pero sempre me crin moi suspicaz, e atisbei un rastro de tristeza-. Dille a túa nai que mañá che traia algúns libros, así se queres, podémonos ir pondo ao día -fixeime ao plural, parecía que tamén iba un pouco atrasado e que necesitaba axuda. Encantábame a idea-. Deica mañá.
-Dacordo, ata mañá e... grazas.
-Non hai por que dalas -e foise.
O resto da tarde pasou sen ningún tipo de preocupación, tampouco me preocupei pola chamada de Jose. Non me apetecía torturarme, aínda que non fora unha cousa para deixar pasar.

CONTINUARÁ